In zijn column schetst dr. Marcel de Haas een beeld van de treurige situatie waarin het Koreaanse schiereiland zich momenteel bevindt. Dat is er een van diepe verdeeldheid tussen het autarkische, communistische noorden en het westerse, kapitalistische zuiden.

In een poging de verschillen tussen beide Korea’s tegenover elkaar te zetten, verliest het artikel echter de nuance van de realiteit. De Haas stelt dat Zuid-Korea de welwillende partij is in het proces van hereniging en dat Noord-Korea pogingen daartoe keer op keer frustreert.

De werkelijkheid is dat de huidige regering in Seoul, geleid door president Lee Myung Bak, heeft gekozen voor een harde opstelling ten opzichte van Pyongyang. Anders dan bij zijn voorgangers, die een ”sunshine policy” hanteerden, staat bij Lee een nationale hereniging niet hoog op de agenda.

Daags nadat de dood van Kim Jong Il bekend werd, benadrukte Lee Myung Bak dat stabiliteit op het Koreaanse schiereiland nu de hoogste prioriteit heeft, een boodschap die hij sinds zijn aantreden begin 2008 keer op keer heeft herhaald. Geen handreiking naar het noorden, maar een verhoogde staat van paraatheid was de Zuid-Koreaanse reactie op het nieuws van het overlijden.

De havik Lee heeft met deze hardere opstelling de bekoelde banden met Amerika aangehaald. Onder president Bush en Lees voorganger Roh Moo Hyun zorgde het welwillende beleid van Seoul jegens Pyongyang voor irritaties tussen de VS en Zuid-Korea.

Het huidige beleid van Lee Myung Bak is een inlossing van zijn verkiezingsbelofte om de relatie met Amerika te verbeteren en om daarmee samenhangend zich harder op te stellen tegenover Noord-Korea.

De door De Haas beschreven gedemilitariseerde zone tussen Noord- en Zuid-Korea geeft slechts één kant van de realiteit weer. Zijn observatie is deze: „Zuid-Korea behandelt de grensstrook als een toeristische uitspanning met souvenirwinkels, attracties, films, musea en uitzichttorens.”

Deze toeristische uitbuitingen zijn een erfenis van de ”sunshine policy” van Roh Moo Hyun. Zij geven niet het huidige beleid vanuit Seoul weer.

Daarnaast is het onvolledig om de Zuid-Koreaanse zijde van de grensstrook als een grote speeltuin af te beelden. De bemande wachttorens en strenge veiligheidsvoorschriften voor bezoekers illustreren dat Seoul de militaire dreiging van Noord-Koreaanse zijde uiterst serieus neemt.

Kortom, het door De Haas geschetste beeld is niet geheel juist. De idealistische verzoeningspolitiek heeft al een aantal jaar geleden ruimte gemaakt voor het conservatieve en realistische beleid van de huidige regering in Seoul. Sinds het aantreden van Lee Myung Bak is niet nationale hereniging maar veiligheid de hoogste prioriteit van Zuid-Korea. Juist in de onzekerheid rond de machtswisseling in Pyongyang is dit wellicht het beste beleid om het voortbestaan van Zuid-Korea te garanderen.

De auteur is student International Business & Management. Van augustus tot december 2011 studeerde hij internationale betrekkingen in Seoul.