Doordat koolmezen zich hebben aangepast, zijn ze waarschijnlijk beter in staat zich te handhaven als broedvogel in drukke verstedelijkte gebieden.

De mezen zingen op lawaaierige plaatsen met gemiddeld hogere registers van hun stem dan soortgenoten die niet leven in een omgeving waar luide tonen met overwegend lage frequenties de dienst uitmaken.

Nu stedelijke gebieden, snelwegen en vliegvelden zich als olievlekken over de aardbol uitspreiden, komt er ook steeds meer door mensen geproduceerd lawaai. De wereldwijde verstedelijking vormt een selectie-experiment van ongekende proporties. Welke soorten zullen zich handhaven en welke gaan ten onder?

Er is nog nauwelijks onderzoek gedaan naar de effecten van geluidsvervuiling op het afnemen van de dichtheid en de diversiteit van soorten. Bovendien weten we nog bijna niets over de aanpassingsstrategieën van soorten die zich te midden van alle herrie toch staande weten te houden.

Een voorbeeld van zo’n overlever is de koolmees. Oorspronkelijk woonden koolmezen in de bossen, maar tegenwoordig voelen ze zich niet alleen prima thuis in rustige woonwijken, maar ook in lawaaierige stadscentra en in de buurt van snelwegen.

De biologen H. Slabbekoorn en M. Peet van de Universiteit Leiden maakten geluidsopnamen in Leiden en Leiderdorp, onder andere langs de A4, en toonden aan dat koolmezen in staat zijn hun zang aan te passen om vermenging met het stadslawaai te voorkomen.

Koolmezen vertonen dus een flexibiliteit in het gedrag, zodat het mogelijk is te overleven in de nabijheid van menselijke lawaaibronnen. Het niet hebben van een dergelijke flexibiliteit zou omgekeerd wel eens een cruciale factor kunnen zijn voor de achteruitgang van andere soorten.