Sinds 2001 wordt in Nederlandse steden de Dag van de Dialoog georganiseerd. Rotterdam deed het als eerste. Na de aanslagen op de Twin Towers in New York vreesde men dat ook in ons land de verhouding tussen bevolkingsgroepen scherp zou komen te liggen. Door met mensen uit verschillende groepen van de samenleving om de tafel te gaan zitten en samen een onderwerp te bespreken, wil men elkaar leren kennen.

Op een of twee dagen in november worden zo veel mogelijk mensen uitgenodigd voor een gesprek van ongeveer twee uur over een bepaald onderwerp. In de dialoogvorm. Dat is anders dan een debat of een discussie. In een dialooggesprek mag ieder zich uitspreken, mag je elkaar ook bevragen, mag iemand daarop ingaan maar hoeft dat niet. Juist door deze vorm durven meer mensen mee te doen en kijk je elkaar dieper in het hart. Al is waar dat niemand in het gesprek de waarheid mag claimen.

IJsselstein, al zeven eeuwen een stad, nu met 35.000 inwoners van wie 20 procent allochtoon, kent sinds 2009 een Dag van de Dialoog. Het aantal tafels per jaar groeit. Dit jaar waren het er 22, waaronder een virtuele tafel via Facebook.

We deden als kerk vorig jaar voor het eerst mee. In de consistorie van onze oude kerk organiseerden we een tafel. Een aantal gemeenteleden ging er in gesprek met gasten van buiten, onder wie niet-christenen.

Dit jaar werd geprobeerd de organisatie, nu nog in handen van een betaalde kracht, te verbreden. Het is de wens dat de activiteit, nu die ingang heeft gevonden, helemaal door vrijwilligers gedragen zal worden. Ik deed mee in een denktank. Mijn aanwezigheid als christen en predikant werd erg op prijs gesteld. Meteen mocht ik aanschuiven bij vertegenwoordigers van het bedrijfsleven, de moskee, vluchtelingenwerk, buurtbemiddeling en noem maar op. Je kunt als kerk dan niet afwezig zijn!

In het eerste overleg moest het gespreksonderwerp voor 2011 gekozen. Ik stelde ”hoop” voor. De denktank vond het een boeiend onderwerp maar had aarzelingen. Zouden de gesprekken niet te persoonlijk worden? Zou het mensen niet weerhouden mee te doen? In de denktank hielden we een proefdialoog. Hoop werd het thema.

Omdat een dominee het gewend is om met mensen over persoonlijke dingen te praten werd mij gevraagd de dialoogtafel in de boekhandel te leiden. De intimiteit van het groepsgesprek zou telkens doorbroken kunnen worden door klanten in de zaak die ook even of langer zouden kunnen meedoen. Het werd midden in de winkel een verrassend diep en persoonlijk gesprek. Bij de vraag naar herinneringen in je leven aan momenten waarop hoop veel voor je betekende, werden momenten gedeeld waarop de wanhoop groot was. „Ken jij ook zo’n moment of zulke momenten?” werd me gevraagd Helaas ken ik er iets van. Ik kon en mocht echter ook getuigen dat het geloof mij wonderlijk doorhielp. Dat er hoop is bij en door God. Hierop kreeg ik van iemand de opmerking waarmee ik deze column begon.

De Dag van de Dialoog leerde me weer veel. Als christenen kunnen en mogen we terdege onze plek innemen. Hopelijk schitteren we nergens door afwezigheid. Bij de afsluitingsavond waren moslims zichtbaar en hoorbaar aanwezig. Het zou wat zijn als er geen christenen geweest waren.

Ik merkte dat mensen ernaar verlangen om over heel persoonlijke dingen te praten. Waar kan dat eigenlijk? Blijkbaar gebeurt het als er een gesprek wordt georganiseerd. Ik schrok overigens van de geringe hoop voor het leven van alledag. Met de politieke en de financiële wereld had men het, zoals dat vandaag heet, helemaal gehad. „Nieuwsberichten beluisteren we niet meer, we worden er hopeloos van.”

Het is mooi om de lezers in deze column erop te kunnen wijzen dat er initiatieven zijn die het mogelijk maken om samen met mensen over meer dan brood alleen na te denken. Initiatieven die christenen gelegenheid bieden om verantwoording af te leggen van de hoop die in hen is.

De auteur is hervormd predikant te IJsselstein. 
Reageren? nietbijbroodalleen@refdag.nl