Nou, daar zat ik met mijn goede gedrag voor een groep mensen waar ik mocht spreken over een mooi thema: ”Haastige spoed is soms wel goed”. Midden in mijn verhaal had ik een voorbeeld verwerkt. Misschien kent u het wel, over die man met zijn druk bezette bestaan. Hij straalde altijd rust uit, dus vroeg iemand hem hoe hij dat voor elkaar kreeg. Zijn antwoord was verrassend:

„Als ik sta dan sta ik;

als ik ga dan ga ik;

als ik zit dan zit ik;

als ik eet dan eet ik;

als ik spreek dan spreek ik.”

Door dit antwoord was de vraagsteller nog niet tevreden gesteld, en hij zei: „Dat doe ik toch ook? Maar wat doet u nog meer?”

Het antwoord was een exacte herhaling van de eerste opsomming:

„Als ik sta dan sta ik;

als ik ga dan ga ik;

als ik zit dan zit ik;

als ik eet dan eet ik;

als ik spreek dan spreek ik.”

En weer zeiden de mensen tegen hem: „Dat doen wij toch ook?” Maar nee, dat klopte niet volgens de man:

„Als jij zit, dan sta je al;

als jij staat, dan loop je al;

als jij loopt, dan ben je er al;

en als jij eet, dan ben je al klaar.”

Voelt u het aan? Haast, jakkeren, stress, drukte. Zo is vaak ons leven. Eigenlijk nemen we nergens echt de tijd voor. Benedictus, een godgeleerde uit de zesde eeuw, schreef ooit een aantal leefregels over hoe monniken moesten leven. Daar kunnen wij ook veel van leren. Een van de regels was dat je met heel je aandacht moet doen wat je aan het doen bent. De voorbeelden liggen voor het oprapen. Er echt voor gaan zitten als je een telefoontje moet plegen, of als je een column mag schrijven. Of als je de krant leest, of een boeket maakt, het gras maait of de duiven voert. Doe het met al je aandacht.

Overigens, een andere leefregel van diezelfde Benedictus was: op tijd stoppen. Je niet laten opslokken door het werk. In een klooster werd dat geregeld door de vaste tijden van gebed. Geconcentreerd bezig zijn, maar wel met inachtneming van de tijd. Wij worden vaak opgeslokt, juist door de dingen die ons zo sterk trekken in het leven. Een gezellig praatje in de pauze op school; voor je het weet is de pauze voorbij. Of een stevige vergadering met interessante problemen; binnen no time is de vergadertijd verstreken. Of als je verdiept zit in een mooi boek, of op zoek bent naar informatie achter de computer – de tijd glipt tussen je vingers door.

En dan te bedenken dat de tijd zeer kostbaar is. Ieder moment kun je maar één keer besteden, want zodra je de tijd gebruikt, is diezelfde tijd definitief voorbij. Je kunt de tijd niet terugdraaien. Hij is ongrijpbaar, en ook ondefinieerbaar. Want wat is eigenlijk tijd? Hoe moet je dat nu omschrijven? De kerkvader Augustinus wist het niet precies: „Als niemand het mij vraagt dan weet ik het, maar zodra ik het wil uitleggen aan iemand die het vraagt, dan weet ik het niet.”

Je zou kunnen zeggen dat tijd een opeenvolging van ogenblikken is. En dat er door tijd een vroeger, een verleden, een heden en een toekomst is. Maar vooral zegt tijd dat er een einde aan komt. Als we ons dat realiseren, beseffen we tevens dat wij schepselen zijn, met een begin en een einde.

Dat is een van de grote verschillen tussen God en mensen. Mensen hebben te maken met de tijd. Maar in God is geen tijd. De Bijbel zegt dat er in Hem geen verandering is, noch schaduw van omkering, in Hem is geen worden, maar een eeuwig zijn. Hij is onmeetbaar in Zijn duur. Voor de Heere God zijn duizend jaren als één dag. De eeuwigheid van God is als een eeuwig heden, zonder verleden of toekomst. Dat kunnen wij niet begrijpen. Voor ons is de tijd als een tel in het licht van de eeuwigheid. Maar wel een cruciale tel. Want het is genadetijd!

De auteur is werkzaam als raad van bestuur bij de RMU. Reageren? nietbijbroodalleen@refdag.nl