Gisteravond kwam dan eindelijk het verlossende nieuws. Het Israëlische kabinet bereikte een akkoord over de vrijlating van ruim 1000 Palestijnse gevangenen, in ruil voor de overdracht van Shalit.

Diverse keren leek een deal over de vrijlating van Shalit ophanden. Vooral Duitsland bemoeide zich intensief met de onderhandelingen over een gevangenenruil. Maar steeds ketste de overeenkomst op het laatste moment af.

Ook nu overheerst bij velen in Israël nog de scepsis. Eerst zien en dan geloven, luidde menige reactie. Shalit is immers nog niet thuis. En van de welstand van de ontvoerde militair valt alleen maar het beste te hopen. Diverse levenstekens ontving de familie Shalit in de afgelopen jaren. Maar hoe Gilad er daadwerkelijk aan toe is, zal de tijd moeten leren.

Intussen betaalt Israël een torenhoge prijs voor de vrijlating van een van zijn soldaten. Ruim 1000 Palestijnse gevangenen moeten de komende dagen naar de Gazastrook, de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem worden overgebracht. Zeker een derde van de gedetineerden heeft Joods bloed aan de handen. Dat zij als helden zullen worden onthaald, behoeft nauwelijks betoog. In Gaza barstte gisteravond al een volksfeest los toen het nieuws over de vrijlating van Palestijnse gevangenen bekend werd.

Eens temeer blijkt hoeveel waarde Israël aan zijn eigen mensen hecht. Dood of levend. In 2008 droeg Israël 
5 gevangengenomen terroristen en 199 lichamen van Palestijnse en Libanese strijders over aan de radicale Hezbollahbeweging. In ruil voor de dode lichamen van twee Israëlische militairen – Ehud Goldwasser en Eldad Regev.

Dat respect voor de eigen bevolking is bij de Palestijnen menigmaal ver te zoeken. De herinneringen aan de Gaza­oorlog, waarin Palestijnse strijders kleine kinderen als menselijke schilden voor hun borst klemden, liggen nog vers in het geheugen. Evenals de oproepen per sms om mensen op de daken te verzamelen om een Israëlisch bombardement te voorkomen. En de internationale verontwaardiging als er desondanks burgerslachtoffers vielen.

Wie één leven redt, redt de hele wereld, luidt een bekend Joods gezegde. Die gedachte zal voor de familie Shalit dezer dagen ongetwijfeld overheersen. En terecht, want het zal je zoon maar zijn.

Maar wie 1000 gevangenen vrijlaat, zadelt de wereld met 1000 problemen op. Over dat dilemma hebben twee Israëlische regeringen zich het hoofd gebroken. Des te verwonderlijker dat juist de huidige rechtse regering een deal heeft weten te sluiten.

Het is te hopen dat de overeenkomst over de vrijlating van Gilad Shalit de Hamasbeweging of andere radicale Palestijnse groeperingen niet op ideeën brengt. Want zij weten maar al te goed dat het leven van een Israëliër kostbaar is.