Om zijn eigen geloofwaardigheid in stand te houden, kan Abbas weinig anders dan zijn voornemen doorzetten, ook al weet hij dat zijn verzoek zal stranden. Mogelijk besluit hij op het laatste nippertje alleen bij de Algemene Vergadering om steun voor de Palestijnse zaak te vragen. Daar is hij in elk geval van een meerderheid verzekerd.

Intussen lijkt het vredesproces tussen Israël en de Palestijnen voor de zoveelste keer te stranden op discussies over het proces. Het debat gaat niet meer over de vraag of er vrede en een Palestijnse staat moeten komen, maar over de manier waarop de gesprekken moeten worden gevoerd en over de voorwaarden voor hervatting van het overleg.

Die discussie blijkt elke keer voldoende obstakels op te leveren om het vredesproces in de zoveelste impasse te doen belanden. Nu eens is het Palestijns geweld dat de voortgang van de besprekingen belemmert. Dan weer is het onvrede over de bouw van Joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever die hervatting van de onderhandelingen in de weg staat.

Ook nu gaat de discussie niet over de wenselijkheid van een Palestijnse staat en over de noodzaak van een duurzame vredesregeling tussen Israël en de Palestijnen. De focus is opnieuw op de manier waarop een oplossing tot stand moet komen.

Niet via eenzijdige stappen, vindt Israël – terecht. Jeruzalem kreeg voor dat standpunt onder anderen bijval van de Amerikaanse president Obama en de Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken, Rosenthal. Een Palestijnse staat kan volgens hen pas na onderhandelingen tot stand komen. De Palestijnen zeggen op hun beurt dat de afgelopen decennia hebben geleerd dat zij met onderhandelingen geen steek verder zijn gekomen en dat het in hun ogen dus hoog tijd is om zelf het initiatief te nemen.

Intussen hebben beide partijen weer voldoende argumenten in handen om een definitieve oplossing voor het slepende conflict voorlopig weer op de lange baan te schuiven. Hoe lang die baan dit keer zal zijn, is onzeker. Als de Israëlische vrees dat deze stap tot geweld in de Palestijnse gebieden zal leiden wordt bewaarheid, is een nieuwe impasse vrijwel onafwendbaar. Niet voor niets heeft het Israëlische leger de afgelopen weken kolonisten op de Westelijke Jordaanoever extra bewapend.

Tegelijkertijd hebben de Verenigde Staten juist met hun vetorecht een machtig diplomatiek wapen in handen om zowel Israël als de Palestijnen in de richting van een oplossing van het conflict te duwen. Het hoeft nauwelijks betoog dat het daar wel een keer tijd voor wordt.