Nu kan ik me herinneren dat het desbetreffende Kamerlid, Van Gent, zelf ooit in opspraak 
was omdat ze zich verplaatste in een SUV, u weet wel, zo’n bak van een wagen waarmee 
je dwars door de woestijn kunt, maar hier 
vooral andere weggebruikers bij een botsing kansloos maakt. Bovendien zijn ze erg dorstig, en dat is natuurlijk slecht voor het milieu. Voor iemand die groenig links is, geeft het geen pas in zo’n VVD-vehikel rond te toeren, zo was de ondertoon van de commotie rond het SUV-relletje. Zo iemand neemt bij voorkeur trein, bus en 
tram.

Wel, zoals zij op twee gedachten bleek te hinken, zo geldt dat kennelijk ook voor de achterban van de ANWB. De auto is een comfortabel vervoermiddel, tot je strandt voor de brug bij Gorkum die niet meer dicht wil, of dagelijks in een lange rij moet aansluiten. Daar staat tegenover dat de trein of de bus je snel en volgens een tijdsschema dat meestal klopt op de plaats van bestemming brengt, behalve wanneer je ergens op het platteland moet zijn of er bladeren op de rails liggen.

Voordat ik daarover verder ga, kan het geen kwaad om voorop te stellen dat we wel in een mobiliteitsmallemolen terecht zijn gekomen. Dat is nog het beste waar te nemen vanuit het vliegtuig, en dan vooral als het donker is. Ongelooflijk, wat een mierennest daarbeneden. Verplaatsings­koorts, zou je het kunnen noemen. Ik hoef alleen maar de vakantieperiode in her­innering te roepen. Massaal krijgen we de kriebels en we verkassen voor een paar weken naar de uithoeken van het land, van Europa of zelfs van de aardbol. Trouwens, over vliegtuigen gesproken: er is een website die alle vlieg­bewegingen van de laatste 24 uur wereldwijd in beeld brengt. Wat een neurotisch gewriemel.

Jarenlang had ik zo nu en dan contact met een wat oudere man die vol heimwee sprak over tijden die in dat opzicht zo heel anders waren. Hij was kolenboer geweest en bracht indertijd zijn waren met paard-en-wagen bij de klanten. Als hij dan over smalle polderweggetjes een tegenligger trof, stopten ze om uitgebreid bij te praten. Nu werd je pardoes van de sokken gereden als je niet snel genoeg plaats maakte, want er was nergens meer tijd voor en het leek wel of het de mensen collectief in de bol was geslagen. Zo mopperde hij dan. Of mopperen, het was meer analyseren. Zeker, die man was oud en zulke mijmeringen hebben een hoog sentimenteel gehalte, maar ongelijk geven kon ik hem niet.

Maar goed, nu de bezuinigingen op het openbaar vervoer. Zelf ben ik ook een gemengde verplaatser en zeker met de trein heb ik veel plezierige ervaringen. Verhalen over dienst­regelingen die helemaal in het honderd lopen, herken ik nauwelijks. En wat ik een groot pluspunt vind, zijn de verrassende ontmoetingen die je soms hebt. Ik heb het dan niet over luidruchtige jeugd die de rust in een coupé grondig verstoort of over reizigers die patat en andere walmende snacks herkauwen, maar over passagiers die de reis tot een genoegen maken.

Wat ik me ook herinner, is een gesprek met een coupé vol jeugd. Op de vraag naar welke school ze gingen, kreeg ik als antwoord: „Eentje in Amersfoort”. Quasi-argeloos informeerde ik of ze dan een speciale opleiding volgden omdat ze zover moesten reizen. Nee, zeiden ze, hun school was christelijk. Ja maar, je hebt toch overal christelijke scholen? was mijn tegenvraag. Er werd gegniffeld en gegrinnikt, maar ze moesten er wel even over nadenken.

Plotseling kreeg een jongen een ingeving. Het was een school voor een speciaal soort christenen. De vondst werd door de groep met luid gelach begroet. Nou ja, u voelt ’m aankomen. Wat voor soort christenen dat dan wel waren? Er volgde een bekend rijtje, vooral van dingen die niet mogen en toen moesten we overstappen. Leerzaam, zo’n treinreis.

Alleen al tegen die achtergrond hoop ik van harte dat het ov-bestel zo veel mogelijk in stand blijft, al snap ik ook wel dat een overheid die krap bij kas zit het uit de lengte of uit de breedte zal moeten halen.

Tegelijk zou het wat mij betreft wenselijk zijn om eerst eens na te gaan of het huidige systeem niet wat efficiënter kan. Als ik de lege bussen en treinen op zondag zie passeren, vraag ik me af voor wie het een ramp zou zijn als het aantal ritten op die dag drastisch zou worden terug­gebracht. In ieder geval niet voor de reizigers, want die schitteren door afwezigheid. Ook door de week zit er in de avonduren meestal geen kip in.

Die zwaar onrendabele lijnen behoren ongetwijfeld tot de politieke stokpaardjes van Van Gent, maar wat mij betreft parkeert ze die voorlopig maar even naast haar SUV.