Toen ik voor het eerst naar een Nederlandse kerk ging, leerde ik de gemeenteleden kennen bij het koffiedrinken na de dienst. Met moeite leerde ik de gezichten en namen van de gemeenteleden.

Op een zondag viel het mij op dat een gemeentelid al een tijd niet aanwezig was bij de diensten en ik vroeg aan de anderen waarom diegene er niet was. Ze antwoordden dat ze het niet goed wisten. Daarop stelde ik voor om een keer langs te gaan bij diegene, of dat we hem konden ophalen om samen naar de kerkdienst te gaan. Ik kreeg te horen dat het geloof een persoonlijke kwestie is en daar hoor je je niet mee te bemoeien.

Dit antwoord was een grote schok voor mij. We zijn immers één lichaam in Christus en daarom is het goed om soms een medechristen aan te moedigen of terecht te wijzen. Persoonlijk heb ik geleerd dat dit niet alleen nuttig is, maar ook pure noodzaak. Het privéleven respecteren is een waardevolle en juiste norm in de maatschappij, en daar sluit ik me bij aan. Maar als Paulus zegt dat wij één lichaam in Christus zijn en als dat waar is, is het toch vanzelfsprekend dat als één lid lijdt, het hele lichaam lijdt? Als je een beetje oog hebt voor het geloof van je medechristen, moet je een ontmoedigde medechristen ook moed inpraten.

Een kwestie die hier nauw mee te maken heeft, is het evangeliseren in Nederland. In mijn kerk was er natuurlijk ook een evangelisatiecomité dat actief met andere christelijke organisaties samenwerkte. Er wordt echter nooit aan de deur geëvangeliseerd, alleen de Jehova’s getuigen doen dat. Ik vermoed dat Nederlandse kerken denken dat evangeliseren aan de deur de privacy van het persoonlijk geloof aantast. In Zuid-Korea gaat dat heel anders. Daar wordt niet alleen actief aan de deur geëvangeliseerd, maar ook op school, op het werk et cetera. Er wordt aan anderen een folder met het goede nieuws meegegeven.

Het verschil ligt mijns inziens bij de cultuur en de kerkgeschiedenis. Zuid-Korea heeft een relatief korte kerkgeschiedenis van 130 jaar in een boeddhistische cultuur, waardoor de drang naar het christelijk geloof sterk aanwezig is. Mede hierdoor is het perspectief op het evangeliseren en het vragen om naar de kerk te komen, erg levendig en vurig. Nederland heeft een kerkgeschiedenis van eeuwen en de christelijke cultuur is diepgeworteld in het leven. Daardoor is evangeliseren eerder een defensief tegen de secularisatie geworden. Uiteindelijk gaat het er echter niet om of het evangeliseren defensief of vurig is, maar is beslissend dat Jezus de opdracht aan ons heeft gegeven om het goede nieuws te verkondigen. Dit kan geen enkele kerk of christen vermijden.

Engel

In de herfst van 1996 had ik de opleiding theologie in Engeland afgerond en voor verdere studie kwam ik met een tweedehands auto naar Apeldoorn.

Ik kocht bij de kringloopwinkel een plastic badkuip voor mijn kinderen, met de blijde gedachte dat deze goedkoop was en dat de kinderen er blij mee zouden zijn. Alleen was het moeilijk om de badkuip in mijn auto te vervoeren.

Hierop stuurde God een engel naar mij. Een oude, grijzende man bood aan om de badkuip voor mij te vervoeren, en hij deed het daadwerkelijk. Het was niet zijn zaak, maar omdat ik het moeilijk had, hielp hij mij. Deze man was voor mij de barmhartige samaritaan.

Het werd winter en mijn veertien jaar oude auto begaf het. Helaas heb ik geen verstand van auto’s en had ik geen idee wat er mis kon zijn. Ik belde de oude man op om te vragen of hij mij hiermee kon helpen. Hij antwoordde dat hij mij graag wilde helpen en kwam gelijk naar mij toe. Hij keek onder de motorkap van mijn waardeloze auto en repareerde, met blote handen, de auto, die onder de smeer en olie zat. Vol schaamte dacht ik dat ik zelf niet aan mijn vieze auto wilde zitten, terwijl de oude man niet om vieze handen gaf en ijverig werkte aan de auto. Toen was het voor mij alsof zijn gebogen rug over mijn auto de rug van een engel was. En die engel had mijn auto perfect gerepareerd.

Ik wil hierbij de engel, Pieter Herrewijn, bedanken, alsook God voor het sturen van die engel. Herrewijn zal voor mij altijd de barmhartige samaritaan blijven. Dankzij hem heb ik geleerd om een barmhartige samaritaan te zijn voor anderen.

De auteur studeerde aan de Theologische Universiteit Apeldoorn, waar hij in 2005 promoveerde. Van 2005-2010 werkte hij aan een Koreaanse vertaling van de ”Gereformeerde dogmatiek” van Herman Bavinck. Momenteel is hij predikant van de Korean Reformed Church in Amstelveen.

Dit is het zevende en laatste deel in een serie waarin christenen uit het buitenland reflecteren op hun ervaringen met Nederland.