Dat meldden wetenschappers, verbonden aan de universiteit van Illinois in Chicago, deze week in het tijdschrift Science. Zij gebruikten de huidchip, die dunner is dan een menselijke haar, om bij patiënten de hart- en hersen­activiteit te bewaken.

Uit het onderzoek blijkt dat de meetresultaten overeenkomen met die van traditionele bewakings­methoden door middel van kabelverbindingen met allerlei monitoren. De sensor kan op de huid worden geplakt en is zeer flexibel. De huidchip functioneerde in het onderzoek goed gedurende 24 uur en er trad geen huidirritatie op. Na langer gebruik ontstonden echter wel problemen. Dit had te maken met de celvernieuwing van de huid. Oude huidcellen sterven af en worden vervangen door nieuwe. Dat betekent dat de sensor ieder etmaal moet worden vervangen.

De onderzoekers denken dat dergelijke sensoren zeer geschikt zijn voor de bewaking van te vroeg geboren baby’s. Een andere toepassingsmogelijkheid is het monitoren van het slaappatroon van patiënten met het slaapapneusyndroom. Bij deze aandoening, die gepaard gaat met heftig snurken, stopt de ademhaling doordat de tong naar achteren zakt en de ademweg blokkeert. Patiënten worden daardoor vele malen per nacht bijna wakker.

Bij het noodzakelijke slaap­onderzoek voorafgaand aan het stellen van de diagnose kan de nieuw ontwikkelde sensor volgens de onderzoekers goede diensten bewijzen zonder dat de patiënt met allerlei draden is verbonden die de slaap belemmeren.

Kees Grimbergen, hoogleraar medische technologie aan de TU Delft en in het AMC in Amsterdam, sprak gisteren in Trouw van een „baanbrekende innovatie.” Bij de bewaking van hartpatiënten zou de huidchip in de toekomst goede diensten kunnen bewijzen. De onderzoekers moeten volgens hem nog wel bewijzen dat één zo’n sensor net zo’n compleet beeld van het hart geeft als de negen klassieke elektroden die op borst, armen en benen worden bevestigd.