Ook Rosenmöller, van 1994 tot en met 2002 fractievoorzitter, ontsprong de dans niet. Regelmatig werd hem zijn vroegere lidmaatschap van de militante Groep Marxisten-Leninisten in herinnering gebracht.

Karimi onthulde na haar Kamer­lidmaatschap dat ze zich in 1981 in haar geboorteland Iran had aangesloten bij de Mudjahedien Khalq, een gewelddadige verzetsbeweging tegen het islamitische bewind. Ze verzweeg dat bij haar kandidaatstelling.

HP/De Tijd, dat de kwestie-Peters aan het rollen bracht, verklaart het relatief grote aantal schandalen rond GroenLinksers vanuit hun idealisme. Ze geloven in de goedheid van de mens. Het weekblad schrijft ook dat de partij niet gebaat is bij een al te uitvoerige screening van hun politici omdat het „duistere verleden van andere partijcoryfeeën dan ook onderzocht moet worden.”

Tijdens haar Kamerlidmaatschap (1994-2001) lag Oedayraj Singh Varma eigenlijk steeds onder vuur. In 1994 werd haar nalatigheid verweten in haar functie als penningmeester van het Grenada Komitee. Vanwege een, naar eigen zeggen, „terminale ziekte” (kanker) was ze vanaf oktober 2000 niet meer in de Kamer. Via de media kwam uit dat ze helemaal geen kanker had. Bovendien werd bekend dat ze tijdens een werkbezoek aan India financiële toezeggingen had gedaan die ze niet kon nakomen. De fractietop dwong haar in 2001 te vertrekken. Ze verklaarde later dat ze leed aan een posttraumatische depressie.

Over senator Pormes deden in 2005 verhalen de ronde dat hij in de jaren zeventig had deelgenomen aan een guerillatraining in Jemen. Ook zouden er connecties zijn geweest tussen hem en de Molukse treinkapers van De Punt in 1977. Hijzelf ontkende dit, maar het partijbestuur nam de beschuldigingen over, royeerde hem als lid en verzocht hem zijn Eerste Kamerzetel op te geven. In een daartegen aangespannen zaak kreeg Pormes gelijk van de rechter. Het partijbestuur stapte op en Pormes keerde terug in de Senaatsfractie van GroenLinks. In het najaar van 2006 verliet hij alsnog de Eerste Kamer.

Klimaatactivist Duyvendak luidde zijn vertrek uit de Kamer in 2008 zelf in door midden in het zomerreces te onthullen dat hij in 1985 correspondentie over de bouw van een kerncentrale uit het ministerie van Economische Zaken had gestolen. Hij wekte de indruk daar nog steeds trots op te zijn. De strafbare, maar inmiddels verjaarde actie was volgens hem „een groot succes.” Fractievoorzitter Halsema was daar boos over. Toen kort daarop bekend werd dat hij ook indirect verantwoordelijk was geweest voor bedreigingen aan het adres van ambtenaren, was de maat vol. Duyvendak diende daarop zelf zijn ontslag in.

De aantijgingen tegen Peters zijn ten eerste dat ze betrokken zou zijn bij „ontvoering” van drie minderjarige kinderen van haar partner, cultureel onder­nemer Kluijver, uit diens eerdere huwelijk. De kinderen woonden tot voor kort enkele maanden in Peters’ Haagse woning, terwijl hun moeder ze terug wilde hebben in Groot-Brittannië. Ten tweede zou Peters in 2005 als diplomate op de ambassade in Afghanistan Kluijver, met wie ze destijds een amoureuze relatie ontwikkelde, mogelijk hebben bevoordeeld bij een subsidie­aanvraag bij het Prins Claus Fonds. Hiernaar is een feiten­onderzoek gestart.