De processen op de luchthaven zijn uiterst complex. Passagiers haasten zich naar hun vliegtuig, terwijl de juiste koffers op het juiste tijdstip in het juiste toestel moeten belanden. Ook op de drukste dag van het jaar, met 170.000 passagiers.

Negen van de tien keer loopt het gesmeerd. Zo nu en dan doen zich „verstoringen” voor. Van een brandende sigaret in een afvalbak tot een onbeheerde koffer in een terminal, van een stroom­storing op een pier tot een aswolk vanuit IJsland. Schiphol staat met vijf airportmanagers paraat om –bij toerbeurt– eventuele calamiteiten te verhelpen. „Wij hebben binnen vijf minuten een crisisteam in de lucht.” Per jaar vinden er twee tot drie grotere „verstoringen” plaats.

Schiphol beschikt over een eigen crisiscentrum. Brandweer en marechaussee richten zich op de bron van de calamiteit, de airportmanager op de effecten van een calamiteit. „Doel is de passagier er zo min mogelijk van te laten merken.”

Van der Weide heeft in zijn 33-jarige loopbaan op Schiphol het nodige meegemaakt. „Wat het meeste bijblijft zijn menselijke drama’s. De Bijlmer­ramp, het neerstorten van een DDA-toestel, de vliegramp in Libië. Voor mij was de crash van Turkish Airlines in 2009 het heftigste. Daarnaast had ik in 32 jaar tijd nog nooit een aswolk meegemaakt.”

Bij een calamiteit vervallen de gebruikelijke hiërarchische lijnen. Een airportmanager mag als hoofd van het crisisteam alle noodzakelijke maatregelen nemen. „Een verantwoordelijke functie. Soms moet je bij tegenstrijdige belangen de knoop doorhakken. Samen met een goed team.”

Stressbestendigheid en besluitvaardigheid zijn belangrijke eigenschappen voor een crisis­manager. Wakker liggen doet hij niet. „Bij een melding begint de adrenaline wel te stromen. Maar je moet koelbloedig blijven. En dat lukt aardig.”

Dit is het vierde deel in een serie over Schipholmedewerkers.