K. probeerde het slachtoffer op de bewuste dag te wurgen. Toen dat niet het gewenste resultaat had, sloeg hij haar met een zaklantaarn en later met een hamer op het hoofd. In de veronderstelling dat zij dood was, dumpte K. zijn dochter in een put.

Het Openbaar Ministerie had in hoger beroep achttien jaar gevangenisstraf tegen K. geëist. De rechtbank in Haarlem legde in eerste instantie eveneens veertien jaar op. De feiten zijn volgens het hof voor het slachtoffer een „afgrijselijke en extreem traumatiserende ervaring” geweest. Het rechtscollege hekelde de „planmatige, koelbloedige en geraffineerde” manier waarop K. te werk is gegaan en het feit dat hij daarvoor geen verantwoordelijkheid heeft willen nemen - de man ontkent.

K. lokte zijn dochter destijds met een telefoontje naar zijn werk, aan de Brinkmanpassage in Haarlem. Daar nam hij het kind mee naar de kelder. Eerst probeerde hij haar keel dicht te knijpen, vervolgens sloeg hij haar met een zaklantaarn op het hoofd. Toen stopte het geweld, tijdelijk, en rookten K. en zijn dochter een sigaret. Vervolgens pakte K. een hamer en sloeg het meisje daarmee op het hoofd.

K. stopte zijn dochter daarop in een grote plastic zak en liet haar in een put glijden, die hij met een deksel afsloot. Het meisje zat ernstig gewond uren vast in de put, maar kon zichzelf uiteindelijk bevrijden en hulp inschakelen. Bij haar pogingen de put te verlaten kreeg zij het zware deksel op haar hoofd, waardoor zij nog ernstiger gewond raakte. Intussen deed K. aangifte van vermissing van zijn dochter en deed hij alsof ze was weggelopen.

Volgens het slachtoffer verdroeg haar vader niet dat zij met jongens omging. Hij wilde haar voor zichzelf houden.