Zonder aan deze peiling meer gewicht toe te kennen dan zij waard is, lijkt de conclusie gerechtvaardigd dat het vertrouwen van burgers in dit kabinet niet afneemt, maar eerder groeit. Dat is ook niet verwonderlijk. Grote fouten hebben Rutte en de zijnen nog niet gemaakt, interne meningsverschillen groeiden niet uit tot knallende ruzies, en de uitvoering van het in het regeer- en gedoogakkoord opgeschreven beleid wordt tamelijk voortvarend ter hand genomen.

Een belangrijk gegeven is verder dat de Eerste Kamerverkiezing de coalitie weliswaar geen meerderheid in de Senaat bracht, maar wel leidde tot werkbare verhoudingen. Dat zullen de respondenten van De Hond ongetwijfeld in hun inschatting hebben meegenomen.

Of het kabinet-Rutte inderdaad de rit uitzit, valt onmogelijk te voorspellen. Maar de kans daarop is, menselijkerwijs gesproken, niet klein. Bepalend voor de duurzaamheid en het succes van deze regeringsploeg zijn in de eerste plaats de interne verhoudingen. Zolang VVD, CDA en PVV voldoende onderling vertrouwen hebben en zij ieder voor zich voldoende belang hebben bij voortzetting van deze coalitie, is er geen vuiltje aan de lucht.

Meer concreet: zolang de VVD de benodigde bezuinigingen kan realiseren, zolang de PVV erin slaagt de aandacht van burgers vast te houden en uit te stralen dat zij iets voor elkaar krijgt, en zolang het CDA het gevoel houdt dat het voor het sociale gezicht van deze coalitie kan zorgen en de PVV in toom weet te houden, is voor dit kabinet de weg naar de finish min of meer geëffend.

Wat de oppositie ondertussen uitvoert, is vanzelfsprekend ook van betekenis voor de overlevingskansen van dit kabinet, maar dan toch pas in tweede instantie. Gevaar gaan Cohen en de zijnen voor Rutte pas opleveren als zij eendrachtig alle relevante hervormingen en bezuinigingen gaan verwerpen. En juist daarvan is tot nu toe in het geheel geen sprake. Over veel onderwerpen zijn partijen als PvdA, D66, SP en GroenLinks het onderling flink oneens.

Daar komt nog iets bij. Juist op thema’s waar de PVV het kabinet in de steek laat of frontaal bejegent –bijvoorbeeld de kwestie van financiële hulp aan Griekenland–, zijn Europagezinde partijen als PvdA, GL en D66 het aan hun eigen traditie verplicht VVD en CDA bij te vallen. Hoe gekker Wilders doet, hoe onmogelijker het voor deze partijen wordt met hem één front te vormen tegen het kabinet.

Toegespitst op D66 leidt dat tot de paradoxale situatie dat het voor haar uitermate moeilijk wordt de coalitie waarvan zij zo’n hartgrondige afkeer heeft, ten val te brengen. Dat liet het D66-partijcongres van zaterdag duidelijk zien. Pechtold en de zijnen rest weinig anders dan „constructief oppositie voeren”, zoals zij het zaterdag zelf uitdrukten. Tja, wie in de landspolitiek het „redelijk (!) alternatief” wil zijn, moet daar ook de consequenties van dragen.