Hoe nu verder tussen de ChristenUnie en de SGP? Sinds 23 mei overheerst bij mij vooral de gedachte: Dit komt nooit meer goed. Maar dat kan niet waar zijn…

Als kritisch-betrokken SGP-lid zal ik niet verhullen dat het stemgedrag van de SGP mij verbijsterd heeft. Terwijl in verkiezingstijd ernstig gewaarschuwd wordt tegen een strategische stem op het CDA, koos de SGP omwille van de macht (de term ”sleutelpositie” zegt genoeg) voor een gedeeltelijke stem op het CDA. Wat mij betreft is de SGP over de schreef gegaan. Het menselijke en berekenende, waar de SGP normaal gesproken wars van is, kende afgelopen week geen grenzen.

Ik zal me niet mengen in de eindeloze discussie wie nu wie in de steek gelaten heeft. Het is een proces geweest van jaren dat wederzijds stilzwijgend is goedgekeurd en soms zelfs gestimuleerd. De vraag wie het meeste recht had op de restzetel is ook niet relevant en eigenlijk beschamend. Met de minste zijn heeft het allemaal weinig te maken.

Belangrijker is de vraag wie er gediend is met het steeds verder uit elkaar groeien van ChristenUnie en SGP. Dat beide partijen elkaar nodig hebben klinkt als een tegeltjeswijsheid, maar is daardoor niet minder waar. Ik geloof dat christelijke politiek wel degelijk iets te zeggen heeft en zeer gewenst is. Maar dan moeten we wel naar elkaar willen luisteren en het zwaarste laten wegen wat ook echt het zwaarste weegt.

Christelijke politiek heeft meerdere dimensies, in ieder geval een praktische en een ideologische. De praktische zijde is breed en veelkleurig. We zien dat ChristenUnie en SGP daarin vaak verschillende keuzes maken. Dat lijkt me geen probleem en daar behoeft de broederband niet op stuk te lopen. De SGP helt wat sterker naar de VVD en de ChristenUnie naar de PvdA. Prima. Deze zaken raken niet het meest wezenlijke van de christelijke politiek

Maar er is ook een ideologische zijde. Ik durf de stelling te verdedigen dat de ChristenUnie ideologisch vele malen dichter bij de SGP staat dan het CDA. De ideologische kant van christelijke politiek heeft alles te maken met de geestelijke ontwikkeling van ons land en de morele achteruitgang, de ”strijd der geesten”. Wie hoort het CDA daar ooit nog over?

ChristenUnie en SGP vinden elkaar op dit terrein en zien voortdurend de vrijheid om op orthodoxe wijze het geloof te belijden en te beleven in de knel komen. Het is zoals Van der Staaij tijdens de formatieperiode zei: „De paarse meerderheid is er al.” We weten hoe het wensenlijstje van partijen als D66, GroenLinks en PvdA, maar ook van de VVD, eruitziet. Laten CU en SGP daarom geen kortetermijnpolitiek bedrijven, die soms slechts voor de bühne is en gebaseerd op politiek machtshonger, maar oog hebben voor de langere termijn. De christelijke Kamerzetels zijn kostbaar geworden. Wees er daarom zuinig op.

De auteur is steunfractielid van de CU/SGP in Noord-Brabant.