De psychologe heeft tijdens de zelfmoordpoging nog telefonisch contact gehad. Zij heeft de vrouw, die in Eindhoven woonde en volgens artsen niet uitzichtloos leed, daarbij „morele steun” willen verlenen. De vrouw nam op de avond van 21 mei 1999 medicijnen in die tot de dood moesten leiden.

Het openbaar ministerie heeft de zaak in eerste instantie geseponeerd. Een broer van de overleden vrouw stapte daarop naar het gerechtshof om via een speciale procedure alsnog strafvervolging van de psychologe te bewerkstelligen. Het hof gaf het OM daartoe de opdracht. Tijdens het proces kwam justitie tot de slotsom dat de vrouw moest worden vrijgesproken. De rechtbank gaf gehoor aan die vordering.

Volgens de rechtbank is het geven van morele steun en het verschaffen van informatie over zelfdoding niet strafbaar. De vrouw is niet beïnvloed door de psychologe, aldus de rechtbank. Ook is er geen sprake van actieve betrokkenheid bij de zelfdoding. De vrouw had reeds eerder pogingen ondernomen zich het leven te benemen. De rechtbank sprak van een „doordachte, weloverwogen, persistente doodswens.”

Het college sprak de psychologe tevens vrij van het nalaten hulp te verlenen aan een in levensgevaar verkerende hulpbehoevende. Die kwalificatie was niet op de vrouw van toepassing. De vrouw „verkeerde niet in een toestand die niet door haar werd gewild en die haar deed worstelen met de dood”, aldus het vonnis. „Zij worstelde juist met het leven en verlangde intens naar de dood. Zij wenste geen levenshulp.”

Advocaat mr. W. Anker toonde zich tevreden met die laatste overweging. „Het betrokken wetsartikel is niet geschreven voor een zaak als deze, waarbij de betrokken vrouw volledig wilsbekwaam was en een jarenlange en doordachte doodswens had. Voor de NVVE blijft het nu mogelijk morele steun te verlenen tijdens een zelfdoding, al dan niet op afstand via telefonische contacten.”