Met behulp van stamcellen uit vetweefsel en de huid wil Van Zuijlen het kraakbeen van de verbrande patiënt reconstrueren. In het lab bouwt hij dan een nieuwe neus of oren, die vervolgens operatief weer aangehecht worden. Momenteel is het nog erg moeilijk om een neus te reconstrueren. „Vaak is er te veel kraakbeen verloren gegaan. Dat werkt erg moeilijk, net als een tent opzetten zonder tentstokken; dat lukt ook niet.”

Van Zuijlen streeft ernaar om brandwondenpatiënten zo te behandelen dat er zo weinig mogelijk littekens achterblijven. „Dat kan door een nieuwe techniek. Wij zitten allemaal best ruim in onze huid. Dat zie je door de huid op te tillen, bijvoorbeeld op de buik. Alle huid die mee omhoogkomt, is eigenlijk overbodig. Die kan je gebruiken voor reconstructie.”

De crux is volgens Van Zuijlen dat de bloedvaatjes in de huid niet worden doorgesneden, om de doorbloeding niet te doorbreken. „Op die manier vermijd je littekenvorming.”

Hij geeft een voorbeeld. „Stel, een patiënt heeft ernstige brandwonden aan de rug van zijn hand. Een mogelijkheid is dan om een stuk van de huid van de lies voorzichtig los te maken, zonder daarbij bloedvaten door te snijden. Die huid wordt gehecht aan de huid van de hand. Na drie weken groeit de huid van de lies over die van de hand en kan je ze weer voorzichtig van elkaar scheiden.” Van Zuijlen past deze techniek al een tijdje met succes toe en wil hier nu wetenschappelijke onderbouwing voor gaan maken.

„Ik weet uit de praktijk dat deze techniek goed werkt. Maar ik kan mijn vakgenoten hier pas van overtuigen als ik netjes de wetenschappelijke weg heb bewandeld. Eerst onderzoek doen, dan publiceren. Dat ga ik doen met deze leerstoel”, aldus Van Zuijlen.