Dit is wat onze liefde en wijsheid geeft

Aan elke stumper die ons wat misdoet-

Misschien in alle onschuld – En zo niet?

Is dit zijn medicijn? Genadig God?

Schrijnende armoe en onnozelheid

Hebben zijn poriën geheel verstopt

Zodat het levenssap terugvloeit naar zijn hart

En stilstaat en bederft; in gif verkeerd

Barst het dan uit, een smerig pestgezwel;

Daar komen de verwende charlatans-

Met deze medicijn! Een eenzaamheid,

Vriendloos en troosteloos, tranen, gekreun,

Barbaarse koppen, op het rammeluur,

Ontwaard door vocht en dampen van zijn hol

Bij somber schemerlicht! En zo ligt hij

Omringd door ’t kwade, tot zijn eigen ziel

Haar eigen wezen fnuikt, totaal verminkt

Door ’t aanzien van steeds meer verwordenheid!

Met andere middelen heel jij, natuur,

Je dwalende en getroebleerde kind!

Je stort je milde gaven in hem uit,

Je zonlicht, fraaie vormen, zoete geur,

Je cantileen van wouden, water, wind,

Tot hij verzacht, niet meer verdragen kan

Om ’t krassend, dissonerend ding te zijn

In ’t algemene dans- en zangfestijn;

Tot hij, in tranen, toch zijn weg weer vindt

En tot zijn kwade geest gezuiverd is,

Door schoonheid en door liefde is geheeld.