Dit Japanse woord voor zeebeving kent onze taal nog maar enkele jaren. Desondanks weet elke Nederlander inmiddels dat dit verschijnsel een zeer verwoestend karakter heeft. De berichten die sinds de eerste melding gistermorgen zijn binnengekomen, maken langzamerhand duidelijk dat zich in Japan een ongekende catastrofe heeft voltrokken.

Gisteravond liet de regering in Tokio weten te vrezen voor het leven van duizend burgers. Verder worden nog 88.000 mensen vermist. Wat een ellende, wat een verdriet. Iedereen beseft dat hier geen woorden van troost zijn te bieden. Toen de vrienden van Job zagen dat zijn smart zeer groot was, zwegen ze stil. Zo zou de wereld hier ook vol ontzetting moeten zwijgen.

Het bizarre was dat ondanks de gigantische ramp in het verre Azië de wereld gewoon doordraaide. Na een radiobericht over de ramp op de kusten van de Stille Oceaan kwam de melding dat een Nederlandse schaatsster wereldkampioen was geworden. Even later meldde de nieuwslezer dat een Hollandse jongen tot de beste diskjockey ter wereld was uitgeroepen. En politici van de oppositiepartijen konden niet even uit piëteit wachten met het vragen van een uitvoerige toelichting op het mislukken, twaalf dagen geleden, van de evacuatieoperatie in Libië. Conclusie: hoe erg de rampen op deze wereld ook mogen zijn, het spel gaat door. Dat is verbijsterend.

Toch moet niet te snel naar de wereld van sport en spel gewezen worden. Ook mensen die bekend zijn met de Bijbel en weten dat niets bij geval geschiedt, gaan vaak weer snel over tot de orde van de dag als ze horen van rampen, onheilen, ziekten en oorlogen. Ook christenen wennen aan het wereldleed. Terwijl de Bijbel al deze gebeurtenissen plaatst in een perspectief van een wereld die kreunend en steunend naar het einde gaat.

De ramp in Japan stelt aan christenen drie vragen. Allereerst die naar het mededogen met hen die getroffen zijn. Het lot van duizenden getroffenen mag hen niet onberoerd laten. De barmhartige Samaritaan is een veelzeggend voorbeeld.

Ten tweede mag aan hen de vraag gesteld worden of ze de tekenen van de tijd waarnemen en verstaan. Men moet ziende blind zijn om niet te constateren dat de laatste jaren vol zijn van rampen en onheilen. Wie weet dit te duiden als tekenen van het naderende wereldeinde? Christus heeft het Zijn kinderen voorzegd dat dit alles zal gebeuren.

Ten slotte is de vraag of deze gebeurtenissen hen niet alleen ontroeren maar ook verontrusten. Juist voor het laatste heeft Christus Zijn volgelingen gewaarschuwd. Het moet alles geschieden. Maar reden tot onrust is er niet. Hij komt straks om in alle verwoesting genezing en herstel te brengen. Sterker, Hij zal alle dingen nieuw maken. De wereld draait nu nog door, maar zal eens tot stilstand komen. Dan komen de nieuw hemel en de nieuwe aarde.