Wagter had de pabo nog niet afgerond en stond al jong voor de klas. „Op school was ik de docent, thuis trok ik me terug en verzandde ik in sombere gedachten. Het Bijbelverhaal voor de volgende dag voorbereiden lukte me niet. Er kwam niets uit mijn handen. Ik vocht tegen mezelf en tegen mijn depressiviteit om voor anderen de schijn op te houden dat het wel goed met me ging. Maar intussen zakte ik steeds verder weg in een negatieve spiraal.”

De angst om vanwege zijn problemen afgewezen te worden, zorgde ervoor dat Wagter veel te lang bleef doorlopen zonder dat anderen van zijn problemen wisten. „Ik heb me daardoor ongrijpbaar gemaakt. Voor de meeste mensen uit mijn directe omgeving was het een volslagen verrassing toen ze hoorden dat ik was opgenomen.”

Goede vrienden zijn Wagter blijven steunen. „Het contact met hen is verdiept. Dat is waardevol. Toch kan ik me ook wel voorstellen dat ze het moeilijk vinden om te peilen wat ik nu precies mankeer. Er zal echter altijd een stukje van alles wat ik heb meegemaakt privé blijven. Daar heb ik recht op.” Niet alleen de band met zijn vrienden werd sterker, ook de relatie met zijn ouders verdiepte zich. „Ik heb hier naast allerlei therapievormen ook gesprekken gehad met mijn ouders erbij. Dat was goed.”

Muziektherapie was een van de methoden om Wagter te behandelen. „Met elkaar naar muziek luisteren, maar vooral muziek maken. Ik kan mijn ei daarin kwijt. Muziek heeft me geholpen om beter met mijn sombere gevoelens om te gaan. In moeilijke periodes luister ik vooral treurige muziek.”

Ook creatieve therapie heeft Wagter naar eigen zeggen goed gedaan. „Het gaat niet om het product dat je met klei of andere materialen maakt. Ook al ziet het eindresultaat er misschien niet uit, toch kan ik met een vorm of beeld vaak beter laten zien hoe ik me voel dan dat ik het onder woorden kan brengen.”

Wagter is lang uit de roulatie geweest. Hij verwacht dat het veel tijd gaat kosten om weer in werk- of studiesfeer te komen. „De behandeling kostte veel energie, maar ik ben er sterker uit gekomen. De christelijke identiteit van de fontein is van grote waarde. Bij een seculiere behandelaar had ik denk ik toch het perspectief gemist. Niet dat mijn zicht op het geloof altijd even sterk is, vooral niet in moeilijke periodes. Ik heb het, als het gaat om mijn persoonlijke relatie met God, nog vaak moeilijk. Maar ik kan niet zonder Hem. Een positievere kijk op mezelf heeft tot gevolg gehad dat ik ook een ander beeld van de Heere Jezus heb gekregen. Dat heb ik hier geleerd.”