Vanaf het begin heb ik aangeven dat ik geen varkensvlees wil en mag snijden. Dat hangt samen met mijn godsdienst. Daar sta ik echt voor! Het is nooit een punt of probleem geweest. We lopen namelijk met minimaal vier man op de afdeling. Mijn collega’s, met wie ik geweldig kan opschieten, weten dit en vangen het op een tactische en collegiale wijze op. Geen klant heeft er ooit iets van gemerkt.

Echter, sinds kort hebben we in ons land een Partij voor de Dieren. Zij beogen diervriendelijkheid op alle fronten. En dat is een goede zaak. Of het nu gaat om pelsdieren of zeehonden, kuikens of wilde zwijnen, het maakt niet uit. De PvdD staat en gaat ervoor.

Maar nu komt het. Een lobbyclub, sterk verwant aan deze partij, namelijk de Carfor’s, eist dat elke medewerker in slagerij en supermarkt alle vleessoorten verwerkt en verkoopt. Zij willen niet dat enig dier wordt gediscrimineerd. Dus ook het varken niet. Antidiscriminatie staat hoog in hun vaandel. Bespottelijk. Toch? Men wil mij dwingen tot iets wat ik absoluut niet wil, kan, mag en durf. Dat heeft, zoals gezegd, alles te maken met mijn levensovertuiging. Het is voor mij een gewetenszaak. Daar houd ik aan vast.

Maar ik moet, of er volgt ontslag. Er is geen escape mogelijk. Er worden geen uitzonderingen meer gemaakt. Alles moet wijken voor de massamening. Zo denkt men tegenwoordig in Nederland. De wet van de meerderheid geldt nu eenmaal.

Onbegrijpelijk. Je doet je werk naar tevredenheid – zelfs meer dan dat, zo blijkt uit de beoordelingen. Elke klant kan voor alles terecht bij ons op de afdeling. Voor m’n leidinggevende en collega’s is mijn religieuze opvatting over varkensvlees nooit een probleem geweest. En nu, met die fanatieke dierenclub… Dit is niet te bevatten en nog minder te verkopen of te verteren. Ongelooflijk!

Moeten we dit echt accepteren? Dit kan niet! Ik vraag mijn partijgenoten hiertegen in verweer te komen. En alles te doen wat in hun vermogen ligt. Ik zie uit naar een goede afloop.

De auteur is buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand.