Merelzang is net peper: je hebt er een beetje van nodig om het smaakmaker te laten zijn. Neef zanglijster doet dat trouwens heel anders, dat zingen. Bij hem is het gelijk pats boem, er voluit tegenaan. Hij begint ook vroeger. Zo zat er de eerste week van januari al één te tetteren. De merel klinkt als een edelman: melodieus en rustig. Daarmee vergeleken is een zanglijster een balorige knaap.

De grote lijster is onze derde lijstersoort die weldra ook zijn mond niet meer kan houden. Deze uitvergrote zanglijster zit qua zang tussen de andere twee in.

Het melodieuze van de een, dat roeperige van de ander. Een beetje melancholisch word ik er altijd van. Misschien zijn ze dat zelf ook wel, als ze zingen. Zitten ze elkaar te beklagen dat hun vrijgezellenbestaan ten einde loopt…