Het euthanasiedebat in de Senaat eindigde woensdagmorgen in de vroege uurtjes, maar op fora en krantenwebsites gaat de publieke discussie verder. Op de site van Le Figaro hadden vrijdagmorgen al ruim 360 mensen meegediscussieerd over het aangelegen thema. Onder de reacties is veel teleurstelling over de „conservatieve” houding van de Senaat, soms ook begrip. Na een urenlang debat stemden 170 leden van de Senaat tegen verruiming van de euthanasiewet, tegenover 142 voorstemmers.

Een week eerder was de commissie voor sociale zaken van de Senaat nog met 25 tegen 19 stemmen akkoord gegaan met het wetsvoorstel dat euthanasie legaliseert. Iedere volwassene die bij volle bewustzijn is, terminaal ziek is en daarbij lichamelijk of geestelijk ondraaglijk lijdt, moet om hulp bij levensbeëindiging kunnen vragen, aldus het voorstel van drie senatoren. De legalisering van euthanasie leek dichterbij dan ooit.

Toen liet premier François Fillon in Le Monde echter weten verruiming van de wetgeving „gevaarlijk” te vinden. „Actieve stervenshulp is niet mijn idee van respect voor het menselijk leven”, zei hij dinsdag tegenover de krant. Ook minister van Volksgezondheid Xavier Bertrand liet zijn afkeuring blijken.

Daarmee leek het tij te keren.Dezelfde commissie voor sociale zaken nam woensdagmiddag een aantal amendementen aan die het oorspronkelijke voorstel in belangrijke mate ontkrachten en ook de Senaat oordeelde negatief. Hoewel volgens diverse peilingen een grote meerderheid van de Fransen voor legalisering van actieve euthanasie is, gingen de plannen daarvoor opnieuw de ijskast in.

De afgelopen tien jaar heeft het onderwerp in Frankrijk herhaaldelijk de tongen beroerd. Twee concrete gevallen, waaraan ook in het huidige debat geregeld gerefereerd werd, speelden daarin een cruciale rol.

In 2003 raakte de jonge Vincent Humbert bij een auto-ongeluk volledig verlamd, blind en stom. Hij schreef daarop een brief aan de toenmalige Franse president, Jacques Chirac, met het verzoek te mogen sterven. Chirac toonde begrip voor zijn situatie, maar reageerde negatief. Vincents moeder injecteerde daarop slaapmiddelen bij haar zoon, waardoor hij in coma raakte. Een arts gaf hem vervolgens het laatste zetje.

Er brak een hevige discussie los, waarop er in 2005 een nieuwe wet op de levensbeëindiging kwam: de wet-Leonetti. Deze wet gaf terminale patiënten het recht een behandeling te staken, maar actieve hulp bij zelfdoding bleef verboden.

In 2008 vroeg de ernstig zieke Chantal Sébire de rechter toestemming om te mogen sterven. Nadat de rechter euthanasie weigerde, pleegde Sébire zelfmoord. Naar aanleiding van dit geval werd de commissie-Leonetti ingesteld, om uit te zoeken of hulp bij zelfdoding in uitzonderlijke gevallen niet kon worden toegestaan. De commissie concludeerde echter dat aanpassing van de wet onwenselijk was. Wel adviseerde ze om de palliatieve zorg te verbeteren.

Het rooms-katholieke dagblad La Croix wees er gisteren op dat er op het laatste gebied nog belangrijke stappen vooruit gemaakt kunnen worden. De krant ziet dat als een van de redenen waarom het debat over euthanasie in Frankrijk steeds weer oplaait. In het belang van palliatieve zorg vinden voor- en tegenstanders van ruimere wetgeving elkaar overigens. Maar voor de voorstanders is er meer: „We laten ons onze ultieme vrijheid niet afnemen”, stelt de Vereniging voor het Recht op Waardig Sterven (ADMD) op haar site. „De strijd gaat door”, verzekert ze.