Ze hebben het goed naar hun zin. Bart (57) waardeert het verblijf in Sudan met een ruime voldoende. Nelleke komt uit op een dikke 7. „Iets voor de medemens willen betekenen”, vormt de achtergrond voor de carrière- switch van Dorsman. Hij werkte dertig jaar als financieel manager bij het baggerbedrijf Boskalis en woonde in die periode vier jaar met zijn gezin in Nigeria.

„Nadat onze drie kinderen het huis uit waren, had ik mijn handen vrij om naar een baan in het ontwikkelingswerk te zoeken. Al snel kwam ZOA-Vluchtelingenzorg in beeld”, vertelt Dorsman.

Sinds maart verblijft hij in Sudan, waar hij als landendirecteur de eindverantwoordelijkheid voor het hulpverleningsprogramma draagt. ZOA ondersteunt er mensen die door het conflict in Darfur zijn getroffen bij de opbouw van scholing, watervoorzieningen, landbouw en andere vormen van levensonderhoud. Nelleke Dorsman-Vos (56) voegde zich in juli bij haar man in het appartement in Khartoem. De kinderen en kleinkinderen bleven in Nederland achter. Nelleke: „Dat vonden we niet echt moeilijk, omdat de kinderen vierkant achter onze keus staan en moderne communicatiemiddelen goed contact mogelijk maken. Het valt zwaarder om ver van onze ouders te wonen.”

U raakte uw baan kwijt door het vertrek naar Afrika?

Nelleke: „Vanwege een reorganisatie binnen het bedrijf waar ik als projectleider ict werkte, stond ik kort voor het vertrek naar Afrika al op straat. Ik wilde in Sudan een baan of vrijwilligerswerk zoeken. Mocht ik niets vinden, dan zou ik een cursus Arabisch beginnen. Thuiszitten is niets voor mij.”

Nog voordat Nelleke zich definitief in Sudan vestigde, had ze al werk. „Toen ik in april kort in het land was, ontmoette ik iemand die wist dat het Zweedse International Aid Services een programmamanager zocht. Deze ontwikkelingsorganisatie houdt zich bezig met watermanagement. Ik voel mij gezegend dat het zo gelopen is.”

Vergemakkelijkte de ervaring in Nigeria de aanpassing in Sudan?

Bart: „Ja, de Afrikaanse cultuur is ons niet onbekend. Toch vielen de bureaucratie en de stroperigheid weer tegen. Zo duurde het acht maanden voordat ik een werk- en verblijfsvergunning op zak had. Nelleke en ik hebben samen de oriëntatiecursus van ZOA gevolgd. Deze organisatie realiseert zich goed dat man en vrouw als team uitgezonden worden en dat een goede voorbereiding hierbij onmisbaar is.”

Hoe functioneert u als team?

Nelleke: „Prima. Bart zorgt bijvoorbeeld voor de auto, ik voor de was en voor het eten. Die taakverdeling is automatisch ontstaan. We doen hier veel meer samen dan in Nederland. De boodschappen bijvoorbeeld, terwijl Bart in Nederland nauwelijks weet waar winkels te vinden zijn. In Nederland waren we ook vanwege vrijwilligerswerk regelmatig ’s avonds weg. We brengen in Sudan de meeste avonden samen door en genieten daar ontzettend van.”

Bart: „We zijn hier op elkaar aangewezen. Dat verdiept onze relatie. Je redt het ook niet zonder iemand met wie je in vertrouwen nieuwe ervaringen kunt delen.”

Hoe vult de een de ander aan?

Bart: „Mijn vrouw legt gemakkelijker contact dan ik, terwijl ik wat sterker ben ik het regelen van praktische zaken. Als de auto kapotgaat, haal je geen onderdeel op de hoek en is niet direct een betrouwbare garage te vinden. Dat is wel eens vermoeiend, maar de gastvrijheid en de hartelijkheid van de Sudanezen vergoeden veel.”

Nelleke: „Onze auto staat vaak in de garage. We brachten hem weg voor het repareren van de versnellingsbak. Daarna bleek een portier ineens niet meer te sluiten. Na het verhelpen van dit euvel, liet de verlichting het zomaar afweten.”

Hebt u contact met Sudanezen?

Bart: „We proberen dit wel, maar de taalbarrière maakt dat lastig. Vooral oudere en hoger opgeleide Sudanezen zijn het Engels machtig.”

Nelleke: „Met Kerst hebben we de buren gevraagd langs te komen. Mijn man zat met de Engelssprekende mannen binnen, ik bivakkeerde met de vrouwen op het balkon. Hoewel zij haast geen Engels verstonden, hadden we dankzij handen- en voetenwerk een leuke middag. Mensen uit de straat nodigen ons altijd uit bij een bruiloft of een ander feest. We voelen dat de bevolking ons accepteert. Opvallend genoeg vragen islamitische collega’s mij soms voor hun zieke kind te bidden.”

Het Sudanese begroetingsritueel spreekt Nelleke bijzonder aan: „Elke ochtend ga ik op kantoor bij alle collega’s langs, geef hun een hand en vraag hoe het met hen gaat. Die persoonlijke aandacht kost tijd, maar is wel zinvol.”

Wat draagt bij aan een geslaagde missie?

Bart: „Stressbestendigheid, relativeringsvermogen, geduld én vasthoudendheid, organisatietalent en communicatieve vaardigheden.”

Nog last van een dip gehad?

Bart: „Nee, het positieve overheerst. We zijn nog niet uitgekeken op de dynamische samenleving. En het feit dat we iets voor onze medemens mogen betekenen, geeft enorm veel energie.”

Nelleke: „Omdat we wat ouder zijn, gaan we –denk ik– ontspannener met minpunten om.”

Bart: „Je moet naar Nederland terugkeren voordat het incasseringsvermogen te veel geslonken is.”

Waar vond u kerkelijk onderdak?

„In de Khartoum International Church. De leden –vooral buitenlanders– zijn divers qua geloofsbeleving, maar één in de kern. Het is een warme gemeenschap die ons ook in de begintijd ondersteund heeft.”

Welke invloed heeft het leed in Sudan op uw geloofsbeleving?

Bart: „Het verwondert me dat ik hoop mag brengen bij mensen in nare omstandigheden. Ik voel me in mijn werk meer afhankelijk van God dan voorheen.”

Nelleke: „Het valt mij op hoe sterk Sudanese christenen de Heere betrekken bij hun dagelijkse leven. Tijdens vergaderingen en in het mailcontact bijvoorbeeld. Daar kan ik veel van leren.”

Dit is het slot van een tweeluik waarin echtparen vertellen over hun verblijf in het buitenland.