ZWOLLE - Als reiziger Ida Feddes woensdagmorgen niet op haar tellen had gepast, was ze voor 4,50 euro het schip in gegaan.Station Zwolle, 8.00 uur, bij het loket. De kaartjesverkoper achter de balie schuift Ida 20 eurocent toe. De jongedame, die met twee tientjes betaalde, kijkt verbaasd op en haalt een rekenmachientje tevoorschijn. „Dit klopt niet.” Ze meldt zich weer bij de man achter het loket. Die rekent met haar mee. En inderdaad, Ida heeft 4,50 euro te weinig teruggekregen. „Mensen maken fouten”, zegt de kaartjesverkoper.

Het is soms een heel gepuzzel bij de balie met al die fonkelnieuwe euromunten en -biljetten. Vooral als klanten betalen met guldens én euro’s, grijpt de kaartverkoper naar zijn rekenmachine of pakt hij pen en papier.

Een oudere dame telt een serie euromunten neer. „Ah, kijk eens”, lacht de kaartverkoper. „Oma betaalt met euro’s.” „Ik heb alles bij de hand”, antwoordt de vrouw. Bij de andere balie melden zich Engelsen. „Can we pay in guilders?” vragen ze. Er komen nog gewoon een paar ouderwetse Hollandse 50-guldenbiljetten tevoorschijn.

Anita Knoote uit Groningen betaalt haar strippenkaart ook nog in guldens. „Ik ben m’n laatste guldens erdoor aan het jagen”, lacht ze. Ze vindt het „raar, maar ook leuk spannend” om euro’s terug te krijgen. „Gevoelsmatig is het wel wat weinig.” Problemen bij de omrekening verwacht ze niet. „Ik kom nog wel eens in het buitenland. Dan heb je ook te maken met ander geld. Daar ben ik dan binnen twee weken aan gewend.”

Mevrouw T. Janga is een maandkaart Zwolle-Heerde rijker. Ook zij heeft in guldens betaald en kreeg euro’s retour. „Een beetje lastig” vindt ze het gereken wel. „Die muntjes zijn nogal licht. Als ze vallen, dan hoor je dat niet zo goed.”

Een van de lokettisten zucht als ze aan de zoveelste omrekenklus begint. „Het is wel even wennen.” Even later plukt een jongeman op z’n gemak een massa stuivers en dubbeltjes uit alle krochten van zijn portemonnee. Ook dan moet de kaartjesverkoper de zenuwen de baas blijven.

Berry Galgenbeld wacht op de trein naar Amersfoort. Hij heeft nog een paar guldens op zak, „net genoeg voor een pakje sigaretten.”

In de stationsrestauratie moet je 1,50 euro neertellen voor een kop koffie. Bediende Hanneke heeft er de eerste drie eurokwartieren uit haar carrière opzitten. „Het is even wennen, maar ik ben niet bezorgd”, zegt ze, intussen een paar euromunten uit haar zwarte portemonnee vissend. „We hebben hier extra mensen lopen.” Veel geoefend heeft ze niet. „We hebben tien minuten voorlichting gehad.”

Bij het kaartjesloket stoot een vrolijke reiziger er wat galmtonen uit. Enig verband met de invoering van de euro lijkt er niet te zijn. In een kinderwagen, onder hoede van moeder, kijkt een klein meisje onbevangen de wereld in. Zij hoeft zich nog niet druk te maken om al dat domme geld.