„Geen behoefte aan zoektocht naar afkomst”
Ze weet helemaal niets over haar afkomst, alleen dat ze in Libanon, in Beiroet, is geboren. „Ik was zes weken toen ik werd geadopteerd”, vertelt Ruth van Garderen. „De naam van mijn biologische moeder weet ik niet en ik heb ook nooit geprobeerd die te achterhalen. Ik heb daar geen behoefte aan. Voordat ik werd geboren, was ik al toegewezen aan mijn adoptieouders. Ze mochten twee namen opgeven: die van een jongen en een meisje. Het werd een meisje.”
Als Ruth toch was gaan zoeken naar haar wortels, zou ze dat bezwaarlijk hebben gevonden voor haar adoptieouders.„Het woord verraad is te zwaar, maar ik zou het gevoel hebben gehad dat ik ze kwetste. Tegelijk weet ik dat mijn vader –mijn moeder leeft niet meer– er vierkant achter staat als ik op zoek zou gaan.”
Of ze zich ten diepste een Libanese voelt? „Ik voel niks; heb wel een kort lontje. Thuis zeggen ze: Dat komt uit het buitenland. Ik heb natuurlijk ook een iets andere huidskleur. Toen ik nog in een winkel werkte, werd ik soms door Marokkanen en Turken in hun eigen taal aangesproken. Dat was wel grappig.”
Ruth ziet terug op een jeugd zonder problemen. „Mijn werkelijke afkomst ging ik me pas realiseren toen ik een kind kreeg. Toen dacht ik: Je bent zelf ook ooit onder iemands hart gedragen. Maar om die ene vrouw op de wereld die mij gebaard heeft per se te leren kennen, dat hoeft voor mij niet. Zoiets kan ook een grote teleurstelling worden.”
Een speciale band met Libanon heeft Ruth niet. „De cederboom komt er vandaan. Die heb ik aan een kettinkje om m’n hals hangen; ooit gekregen van iemand. Dat is alles.” Met haar broer en zus, ook geadopteerd, kan de Nijkerkse prima praten over haar afkomst. „Het is absoluut geen taboe.”
„Verrassend genoeg” is Ruth wel lid van een vereniging voor adoptiejongeren. „M’n zus zat destijds in het bestuur en nam me mee. Ik kan op de bijeenkomsten laten horen dat er ook mensen zijn die geen problemen met hun adoptie hebben. Ik ben een gewoon mens, niet apart, niet zielig. Als mensen mij voor het eerst zien en horen dat ik uit Libanon kom, vragen ze vaak: Al teruggeweest? Daar word ik wel eens moe van.”
Volgens Ruth heeft haar visie op adoptie „absoluut” te maken met haar karakter. „Ik ben een nuchter mens; herken de gevoelens van andere adoptiekinderen, maar heb er niets mee. Ik ben wel dankbaar dat ik dankzij mijn adoptie christelijk ben opgevoed.”
Naam: Ruth van Garderen-Knoppert
Leeftijd: 32
Woonplaats: Nijkerk
Beroep: moeder
Kerkelijke signatuur: Hersteld Hervormde Kerk
Geboren in: Libanon
In Nederland sinds: 1978
Dit is het derde artikel in een serie over adoptiekinderen.