Een angsthaas ben ik niet. Ik werk regelmatig een spin naar buiten en van pissebedden of ander ongedierte voel ik geen kriebels opkomen. Maar nu ik in de keuken oog in oog heb gestaan met een muis, is alles anders.

Gillen is niet mijn stijl. Op een stoel gaan staan ook niet. Ik voel meer een overdaad aan daadkracht opborrelen. Dat beest moet weg. Het liefst zo snel mogelijk. Maar hoe?

Ik tik mijn eerste gedachte maar eens in Google: ”Help, een muis”. Ik blijk niet de enige te zijn die na een schrikreactie deze woorden uitkraamde. Vele forums vragen met dit topic als onderwerp antwoord op de vraag hoe je zo’n beestje je keuken weer uitzet.

De bekendste middelen komen aan bod. Stipt op nummer 1: de muizenval. De meeste bestaan uit een plankje met daarop een metalen beugel die vastzit door middel van een scharnier. Met aas lok je het dier naar binnen.

Onderwerp van discussie: welk aas kun je het beste gebruiken? Want volgens vele ervaringsdeskundigen is het geijkte blokje kaas niet waar de meeste dieren hun schuilplek nog voor uitkomen. Liever eten ze pindakaas (van Calvé), spek of zelfs chocolade. Ik blijk een zeer gecultiveerde muis getroffen te hebben, daar er zelfs aan mijn theezakjes is geknaagd, dus misschien moet ik eens toastjes met brie proberen.

Bij dit topic komt de vraag naar boven of je het moet willen zo’n beestje op deze manier weg te werken. En zeker ook niet onbelangrijk: wie haalt het dode dier daarna weer uit je kastje?

Deze zelfde vragen spelen ook bij het strooien van gif – buiten verboden omdat de kat van de buren er dan ook aan kan knagen. Na het eten hiervan zal de muis binnen enkele dagen van binnenuit verdrogen.

Zielig, denk ik. En dat verbaast me dan weer. Maar sinds ik in die kraalogen heb gekeken van het beestje dat zich in mijn keuken heeft gewaagd, voel ik ook iets wat op medelijden lijkt.

Je kunt het het beestje tenslotte ook niet kwalijk nemen dat hij zich met die kou in mijn keuken verschanst. Iedereen wil dan toch het liefst naar binnen? Zeker als daar ook nog wat lekkers te smikkelen valt. Eigenlijk is het dus behalve een heel vies beestje ook een slim dier.

Wat nu de beste optie is? Ik vraag het de gemeente. Ik ga in ieder geval op zoek naar het nummer dat ik daarvoor moet hebben. Na enig gesurf op de site, tik ik het woord gemeente en ongediertebestrijding in mijn zoekbalk in. Een landelijke site (meldpuntongedierte.nl) dient zich aan. Die doet zich voor als overkoepelend gemeenteorgaan. Na een telefoontje blijkt het anders te liggen. Het particulier ongediertebestrijdingsbedrijf PCS-europe maakt gebruik van de slechte zoekfuncties op gemeentesites en loodst potentiële klanten naar hun eigen diensten. Kosten voor een advies: 65 euro.

Ik probeer het algemene nummer van de gemeente. De medewerkster verwijst door naar afvalinzamelingsbedrijf Circulus in Apeldoorn. Plaagdierenbestrijder Peter Spieker staat de volgende ochtend –gratis– op de stoep.

Hij vertelt dat muizen vaak via de spouwmuren de kruipruimtes in duiken. Van daaruit zoeken ze zich een weg omhoog. Vaak is dat de keuken, omdat daar het lekkers te vinden valt. Maar het aparte is dat bij ons alleen het bovenste kastje bezoek heeft gehad.

Na een korte inspectie stelt hij me enigszins gerust. Het lijkt niet om tientallen dieren te gaan. Waarschijnlijk zijn het er zelfs maar een paar. Een klem of gif. Maar ook de oorzaak aanpakken, geeft hij als advies.

In mijn geval is dat alle pakken meel en kartonnen verpakkingen in een doos stoppen en metaalgaas plaatsen voor het rooster van de afzuigkap. Want het heeft er alle schijn van dat het diertje zich daar doorheen heeft weten te wurmen. Een knappe actie, als je het mij vraagt.

Mijn respect voor het diertje groeit en prompt besluit ik hem een tweede kans te geven. Ik schaf een val aan waarin hij blijft leven. Part of the deal is wel dat ik hem na zijn vangst zo ver mogelijk van het huis verwijderd loslaat. Nu maar hopen dat die verbanningsstraf hem (of is het een haar?) op het lumineuze idee brengt nooit meer terug te komen. Ik geloof erin. Hij is er slim genoeg voor.