Je weet, zeker in het begin, niet goed hoe je het moet waarderen. In de omgeving van grotere plaatsen als Dahab en Sharm al-Sheikh passeren we om de zoveel kilometer een checkpoint. Een slagboom en enkele geverfde oliedrums dwingen om te stoppen.

Een politieagent komt –op z’n Arabisch– aangesloft. Nors werpt hij een blik naar binnen. Een groezelig briefje met daarop mijn paspoortnummer en het woord Holland –zo heb ik me althans laten vertellen– doet wonderen: de slagboom gaat open.

Een enkele keer krijgt de agent er zowaar wat Nederlandse woorden uit. „Prachtig, machtig”, klinkt het dan. Arabieren hebben niet veel problemen met de g en de ch, weet gids Mons te vertellen.

Smokkel

De checkpoints zijn er niet voor niets. Mijn beide gidsen –Mons en Abdul– zwijgen erover. Een buschauffeur uit Caïro die ik later ontmoet, legt het me uit. Hij vertelt over een bloedige bomaanslag in de badplaats Sharm al-Sheikh.

Het bloedbad, dat plaatsvond in 2005, is aangericht door bedoeïenen, weet de chauffeur. De oorspronkelijke woestijnbewoners staan in Egypte bekend als fanatieke moslims. Voor de ‘goede’ zaak zouden ze betrokken zijn bij illegale wapen- en drugsmokkel, aanslagen en andere zaken die het daglicht niet kunnen verdragen.

Het gesprek heeft plaats op de terugreis; onderweg naar het vliegveld van Sharm. Ik kan mijn gidsen Mons en Abdul –twee bedoeïenen– niet meer vragen om een reactie. Abdul en Mons terroristen? Die gedachte gaat er bij mij niet in.

Behalve terroristen is er in de Sinaï nog een gevreesde vijand: Israël. Op de meest onmogelijke plekken, soms ver van de bewoonde wereld, ontmoet je groepjes Egyptische militairen. Zij verblijven in schamele onderkomens; vaak strategisch weggemoffeld in het landschap.

Een Israëlische aanval vrezend, houden de militairen ‘nauwlettend’ het luchtruim boven de Sinaï in de gaten. Geestdodend werk. Onze passage is een welkome afwisseling. De soldaten zijn na weken dienstdoen in de eenzame woestijn blij weer iemand te ontmoeten.

Soms blijft het rustig als we een militaire post passeren. Er is geen soldaat te zien. Toch zijn ze er wel, weet Mons. „Ze liggen waarschijnlijk te slapen.” Ik speur het luchtruim af; niets verdachts te zien. Lekker laten slapen.

Warme hap

Ooit was de Sinaï het decor van een vernietigende strijd tussen Israël en Egypte. Zowel in 1967 als in 1973 verloren beide landen veel militairen en materieel in de grote zandbak.

Inmiddels zijn de verhouding enigzins genormaliseerd. Littekens blijven. Sommige gebieden zijn nog steeds levensgevaarlijk vanwege de vele landmijnen die er liggen. Waarschuwingsbordjes zijn niet te bekennen. Gelukkig weten bedoeïenen er de weg.

Opvallend is ook de grote hoeveelheid platgeslagen conservenblikjes; je treft ze overal aan. Van boven zien ze er door de stralende en schurende werking van zon en wind eender uit. Op de onderzijde is een enkele keer nog wat van de originele opdruk –in het Hebreeuws of het Arabisch– te ontwaren. Ooit bevatte het blik een warme hap voor militairen, legt Abdul uit.

Her en der stuiten we ook op oud legermateriaal. In een brede wadi liggen de restanten van enkele trucks. Verwrongen ijzer, deels bedekt onder een laag zand. In de schaduw van het oorlogstuig zit een geitenhoeder. De jonge knul zwaait vriendelijk.

Ander legermateriaal doet nóg dienst. Een bedoeïenenfamilie gunt me het voorrecht haar trots te betreden; ik kruip achter het stuur van een oude jeep. Het Amerikaanse product –bouwjaar 1946– is via Israëliërs in de Sinaï terechtgekomen.

De zoon van de eigenaar wrijft liefkozend over het verkleurde staal. „Goede kwaliteit”, weet hij. De rechtervoorband is lek.

Redacteur Albert Groothedde trok een week lang met twee bedoeïenen door de Sinaïwoestijn. Dit is deel 5 van een zesdelige serie over het leven in de woestijn.