Negentig procent van de reformatorische jeugd luistert popmuziek. Terecht dat ervoor de gevaren wordt gewaarschuwd (RD 28-12). Toch roept het alternatief vragen op. Negentig procent aan het Urker Mannenkoor? De klassieke muziek als alternatief? God afvallen zit mijns inziens in heel andere zaken dan alleen muziek. Wie zich bewust is van de gevaren van muziekbeïnvloeding, kan met een gerust hart naar popmuziek luisteren. Over smaak valt niet te twisten. Klassieke muziek is nauwelijks veiliger. Antisemitisme, homoseksuele praxis, occultisme, collaboratie met nazi-Duitsland, gevloek in opera’s... Ik noem wat namen die ik van mijn planken zou kunnen halen: Herbert von Karajan, Concertgebouworkest, Richard Wagner, Maurice Ravel, Leonard Bernstein, Richard Strauss, Hans Pfitzner, Benjamin Britten. Ik acht het zinloos om twee eeuwen muziekgeschiedenis bij het grofvuil te zetten. Valt er een onderscheid te maken tussen zonden? Is de zondaar te scheiden van de kunst die hij voortbrengt? Voor 1700 was alles beter? Neem de Boerencantate van Bach. Was dat muziek zoals God het bedoeld heeft? Nee, het is de popmuziek van de 17e eeuw!