„Rosie staat op de stoep en kijkt naar boven. Zelfs als ze haar hoofd helemaal in haar nek legt, dan nog kan ze het dak van het flatgebouw niet zien. Zo hoog is het. Haar mond valt er van open.” Rosie en haar moeder zijn verhuisd naar een grote flat. Daar ontmoet Rosie leeftijdsgenoot Moussa. Hij heeft een hond, Titus, die eigenlijk een poes is. Dat is de schuld van meneer Tak, de conciërge, die niet van honden houdt.

Als Rosie en Moussa op een dag helemaal naar het dak van de flat klimmen, gaat het fout: Meneer Tak doet de deur op slot, zodat de twee kinderen iets moeten bedenken om van het dak af te komen. Ze gooien briefjes van het dak met de tekst: „Help!!! Wij zitten op het dak!!!” Een van de briefjes valt in een lege plantenbak van mevrouw Hemelrijk, die op de een-na-hoogste verdieping woont. Maar een ander briefje valt verder naar beneden en valt voor de voeten van meneer Tak.

”Rosie en Moussa” is een heerlijk hedendaags verhaal (in woorden en tekeningen) over een vriendschap tussen twee kinderen in een grote stad. De Cock verstaat de kunst om in korte, eenvoudige zinnen gebeurtenissen raak te typeren, waarbij hij met een knipoog kritisch kijkt naar het grote wereldgebeuren. Ongetwijfeld zullen er meer verhalen volgen over dit moderne Jip-en-Janneketweetal, waarbij het slechts is te hopen dat een woord als ”gedonder” dan achterwege blijft.

Rosie en Moussa, Michael De Cock en Judith Vanistendael (ill.); uitg. Querido, Amsterdam, 2010; ISBN 978 90 451 1148 3; 88 blz.; € 12,95.