De hydraulische geveerde bureaustoel zuchtte toen hij opstond. Hij draaide zich om en hield zijn hand bij de gleuf van de printer, alsof hij het bewijs eruit wilde trekken. „Deze vacature levert je een vast contract”, zei hij tegen de muur.

Zijn smetteloos lege bureau bij het UWV was van robuust metaal. Het oogde transparant, maar ook hard en koud. Zou er wel eens iemand als ik door het lint zijn gegaan en het meubilair hebben afgetuigd? Of de man bij zijn nonchalante overhemdje hebben gegrepen om werkloosheidsergernis af te reageren?

Mijn ogen keken opgewekt en ik zei dat het wel iets voor mij kon zijn. Ik dacht even boos te worden, hem door elkaar te schudden. Zinloos. Hij keek opgewekt en gaf me het papier. Ik las over callcenterwerk in de avonden en op zaterdag om mensen te bellen die daar niet op zitten te wachten. „Zo doe je werkervaring op en kun je doorgroeien.” Ik zei dat ik hem bedankte voor zijn hulp.

Het was bijzonder dat de man hielp. Zolang ik in de WW maar genoeg sollicitatiebrieven stuurde, was het UWV tevreden.

Voor de bijstand zou hetzelfde gelden. Want ik ben „gekwalificeerd”, zei hij. Dat is UWV- jargon voor een bijstandssegment van de UWV-bevolking dat zichzelf mag bedruipen. Ze hebben immers genoeg diploma’s op zak.

Niet-gekwalificeerde mensen bij het UWV zijn vaak jongeren zonder beroepsopleiding. Ze worden verplicht zich bij te scholen en krijgen laag- of ongeschoold werk toegewezen om deels hun uitkering te verdienen. Een gekwalificeerde moet ook post bezorgen of achter de lopende band staan.

In de ogen van de UWV-man zwom oprechtheid. „Zo doe je werkervaring op en kun je doorgroeien. Want de bijstandsregeling WIJ, waar jij onder valt, betekent Wet investeren in jongeren.” Ik zei dat ik hem bedankte voor zijn hulp.

Dit is het vierde deel in een serie over werkloosheid. De schrijver is als starter op de arbeidsmarkt op zoek naar een baan.