Nationale synode (II)
Ook ik voel mij niet begrepen in mijn afwijzing van de nationale synode op 10 en 11 december te Dordrecht. Ook ik wens niet neergezet te worden als iemand die geen oog heeft voor broeders en zusters „aan de horizont.” Alleen al mijn liefde voor Spurgeon kan daarvoor een bewijs zijn. En met George Whitefield heb ik John Wesley lief, al ben ik het volkomen eens met Whitefield in de afwijzing van de arminiaanse gevoelens van Wesley.
Maar dit ruimdenkende gevoelen kan nooit een houding impliceren die onverschillig is over de christelijke leer. Dit laatste proef ik bij de nationale synode. De grenzen werden vloeiend gemaakt door een merkwaardig, quasigemoedelijk soort aftreksel van het vroegere historische piëtisme (elkaar in het hart kijken) om op deze wijze de grenzen open te gooien voor een terugkeer van het arminianisme. Als de Nationale Synode van 1618-1619 op een ambtelijke wijze de arminianen de deur wees: „Ite, ite!” (Ga, ga), dan werd nu in Dordrecht op 10 en 11 december via het ‘laagdrempelige’ ambt aller interkerkelijke gelovigen gezegd: „Kom erbij, doe weer mee!” De Kerk van de Reformatie maakte hier een kantelbeweging naar het historische doperdom.
Dr. C. A. van der Sluijs Jac. P. Thijsselaan 86 3903 EE Veenendaal
