Een najaarszonnetje zet de Brooklyn Bridge in een gouden licht. Onafgebroken raast het verkeer over de imposante verbinding tussen Manhattan en Brooklyn. Een eindeloze stroom knalgele taxi’s domineert het beeld.

Op een steenworp afstand van de brug, tegenover het ‘gemeentehuis’ van Brooklyn, staat een ogenschijnlijk normaal gebouw. Twaalf verdiepingen typisch New Yorkse, sombere bakstenen. Maar schijn bedriegt. Het pand herbergt twee abortusklinieken, waar dagelijks tientallen levens van ongeboren baby’s worden beëindigd.

Gelukkig zijn de klinieken niet de enige huurders in het gebouw. Symbolisch genoeg houdt prolifeorganisatie Expectant Mother Care (EMC) kantoor op de bovenste verdieping van het pand. Een veilige haven voor jonge moeders die het niet over hun hart kunnen verkrijgen om hun ongeboren vrucht te laten doden.

Binnenkomen is niet eenvoudig. Daar heeft Expectant Mother Care wel mee geleerd. De abortusklinieken zetten haar voortdurend de voet dwars. Met juridische procedures om haar het pand uit te krijgen, maar ook met klinkklare pesterij. En dan zijn er nog de bendeleden die hun partner willen beletten om in contact met EMC te komen. Reden te over om niet zomaar iedereen binnen te laten.

Binnen is maatschappelijk werkster Nancy Rozewizz in gesprek met een huilende, gesluierde moslima. Geruststellend slaat ze haar arm om het nog jonge meisje heen. Zacht en indringend praat ze op haar in. Een klein halfuur later verlaat de moslima het kantoor, nu met een glimlach op haar gezicht.

„Ze is zwanger, maar haar ouders weten het nog niet”, legt Rozewizz met een zucht uit. „Dat is natuurlijk een grote schande voor de familie. Daarom overwoog ze aanvankelijk een abortus te laten uitvoeren. Gelukkig kwam ze ook bij ons om raad vragen. We hebben een echo gemaakt. Toen ze haar kindje zag, kon ze het niet meer over haar hart verkrijgen om het te laten weghalen.”

Een echografie maken bij vrouwen die een abortus overwegen, is een beproefd middel van EMC, vertelt Rozewizz. „Na zeven weken zwangerschap kun je al heel veel onderscheiden bij de foetus. De vrouwen zien daadwerkelijk dat er een mensje in hen groeit, ze horen het hartje kloppen en zien de vrucht bewegen. De abortuskliniek vertelt alleen maar dat ze een klomp bloederig weefsel bij je weghalen. Ook over de psychische impact die zo’n ingreep heeft, wordt met geen woord gerept.”

EMC opereert overigens niet alleen binnen de veilige muren van haar kantoren in Brooklyn en Manhattan. De organisatie zoekt letterlijk de frontlinie op. Vrijwilligers bemannen mobiele units met echoapparatuur die pal voor abortusklinieken in beruchte buurten in The Bronx worden geparkeerd. „We bidden op straat en vragen vrouwen om eerst bij ons een echo te laten uitvoeren voordat ze de kliniek binnengaan”, vertelt Rozewizz. „Ook laten we hun een video zien van een abortus.”

Regelmatig veranderen vrouwen van gedachten, maar lang niet altijd, verzucht Rozewizz. „We hebben wel meegemaakt dat leden van gangs hun partner onder bedreiging van een pistool dwongen een abortus te laten uitvoeren. Dan kun je alleen nog maar bidden.”

Een wand vol foto’s in de onderzoeksruimte van het EMC-kantoor herinnert de medewerkers aan de vele baby’s die wél van een abortus werden gered. „Van elk kind dat door onze tussenkomst mocht blijven leven, hangt hier een afbeelding”, wijst Rozewizz.

Wonderen gebeuren er ook, in het kantoor van Expectant Mother Care. Rozewizz: „Laatst was er een meisje dat een afspraak bij de abortuskliniek onder ons had. Ze stond bij de lift, zag een bordje met ”zwangerschap” en drukte op de knop voor de twaalfde verdieping. Zo kwam ze tegen haar bedoeling bij ons terecht. Wij hebben haar ervan kunnen overtuigen om haar kindje te houden.”

Aan het slot van het gesprek wil Nancy Rozewizz nog een boodschap aan Amerikaanse meisjes kwijt. „Ik geloof persoonlijk dat God je niet méér laat lijden dan je kunt dragen. Geef daarom niet op. En bedenk dat abortus doorgaans de deur opent naar veel meer problemen. En realiseer je ook dat een baby er niet om gevraagd heeft om te worden geboren.”

Dit is het derde deel in een serie over het christelijk karakter van de Verenigde Staten.