Je zou hem prentenboekenpastor kunnen noemen. Max Lucado neemt een pijntje, verpakt dit in een kleurrijk verhaal en onthult in de climax zijn medicijntje. Ollie woont bij de Ukken in Steltstee, waar elke avond stelten worden uitgedeeld waarmee „een Uk uitstijgen kan boven ’t volkje benee.” Als Ollie eindelijk de gelukkige is, valt hij en wordt ook nog eens beroofd van zijn stelten. Dan komt Jezus, Die zegt: „Kop op joh, kom, wandel met Mij!” De laatste pagina toont een dolgelukkige Ollie, die zich groter voelt dan iedereen op stelten, want „Hij ziet me zitten.” Het gemak waarmee Lucado in dit boek oplossingen uitdeelt, zou iemand die de weerbarstige praktijk kent cynisch kunnen maken. Het is te hopen dat Ollie niet weer bezwijkt en nog ongelukkiger terechtkomt. Maar tegen die tijd heeft Lucado misschien wel een volgend boek klaar.