Aan het begin van de VBOK-leden­vergadering die in september groen licht gaf voor de organisatie­wijziging, aten we beschuit met muisjes. Het was feest, omdat Xavier kort daarvoor in het tiener­moederhuis was geboren. Yes, dáár doen we het voor, reageerden veel aanwezigen. Door God geweven in de schoot van zijn moeder, dacht ik bij het zien van Xaviers foto.

Veel VBOK’ers vinden dat met mij. Onvoorstelbaar wonderlijk gedaan. Heer’, hoe heerlijk is Uw Naam. Dat is mijn overtuiging en die van veel VBOK’ers, zoals er ook leden zijn met een andere levensovertuiging. En samen zeggen we: Daarom moet je met je vingers van ongeboren kinderen afblijven. En is elke abortus, elk kind in de moederschoot dat niet verder mag leven, er één te veel. Daarom wil de VBOK de stem zijn van het kind dat geen stem heeft. En is Siriz er vanaf nu om dat uit te voeren.

Die overtuiging is nieuw verwoord in de visie voor VBOK/Siriz waar de VBOK-leden eerder dit jaar mee instemden: „De VBOK/
Siriz is ervan overtuigd dat vanaf de conceptie nieuw leven bestaat. Het ongeboren leven heeft er recht op om zich verder te ontwikkelen en ter wereld te komen.” Dat vond de VBOK bij de oprichting in 1971 en dat vindt ze in 2010. En wie die diepste drijfveer niet deelt, is bij de VBOK/Siriz niet op zijn plek.

Er zijn in Nederland organisaties die publiek blijven roepen dat abortus een kwaad is. Die overtuiging deelt de VBOK. Maar dertig (!) jaar geleden, toen abortus in Nederland legaal werd, heeft de VBOK –met respect voor de actiekeuzes van anderen– zelf voor een andere aanpak gekozen: vrouwen en meisjes helpen in de nood die ze rond hun zwangerschap ervaren; jongeren voorlichten over de waarde van het ongeboren leven.

Sindsdien is er Nederland nog meer veranderd: de samenleving is verder van God losgeraakt en veel morele remmen zijn verdwenen. Seks is een gebruiksartikel geworden, ongewenste zwangerschap het gevolg ervan en abortus het sluitstuk van mislukte of vergeten anticonceptie. Hopelijk niet of nauwelijks in de VBOK-achter­ban, maar wel in de doelgroep waarvoor de VBOK/Siriz werkt: jonge meiden en jongens, vaak alloch­toon, zonder voorbeelden van goede relaties waaraan ze zich kunnen spiegelen. Dát is de wereld waarin onze hulpverleners en voorlichters werken.

We komen graag op reformatorische scholen. Maar in alle eerlijkheid: daar zit niet de grootste risicogroep. En daar hoort voorlichting over seksualiteit en zwangerschap tot de normale christelijke opvoeding en tot goed christelijk onderwijs. Maar als VBOK/Siriz zijn we er vooral voor wie die opvoeding en dat onderwijs nooit hebben gehad. Voor jongeren met immense problemen waar ik geen idee van heb. Soms door eigen schuld, soms echt als slachtoffer.

De VBOK/Siriz-werkers staan met hun ene been in de achterban en met hun andere been in de wereld. Net als werkers in een hospice of een uitstapprogramma voor prostituees. Die verloochenen hun overtuiging echt niet als ze in die wereld werken. Maar ze geven er wel andere woorden aan. Om niet af te stoten, maar om aan te trekken.

Dus niet allereerst: abortus mag niet, maar: abortus hoeft niet. Want we gaan met jou op weg en willen graag de nood die je ervaart op een andere manier oplossen. Niet met een waarschuwende vinger (want dan komen vrouwen en meiden niet eens), maar met open armen. Net zoals werkers in een hospice hun overtuiging ”euthanasie mag niet” echt niet verloochenen als ze alle nadruk leggen op ”euthanasie hoeft niet”. Want we hebben een ánder antwoord op uw schreeuw om hulp dan de zelfgekozen dood.

Met de VBOK/Siriz is het niet anders. Er verandert niets aan onze overtuiging, als we in contact met de wereld andere woorden geven aan wat we doen. Met als enige motief dat we kunnen blijven doen waarvoor we zijn opgericht. Dat vraagt om een open, uitnodigende houding en om het corrigeren van vooroordelen en karikaturen. Inclusief een andere naam voor de werkorganisatie, nu die (tot mijn verbazing en ergernis) blokkades blijkt op te werpen voor het uitvoeren van onze onveranderde opdracht.

Ja, we blijven als VBOK –zo blijft de vereniging gewoon heten!– vóór het leven. Daarom zijn we verdrietig als ondanks alle hulp toch voor abortus wordt gekozen. En daarom gáán we ervoor dat er nog veel meer Xaviers worden geboren en in liefde ontvangen.

De auteur is voorzitter van de VBOK.