Nu schieten dus ook de Chinezen te hulp. Het Aziatische land is van plan Athene financieel te ondersteunen door Griekse staatsobligaties aan te schaffen en de investeringen en aankopen in het land op te voeren.

Dit besluit is niet ingegeven door een plotseling Chinees altruïsme. En ook niet zozeer doordat China in Griekenland kansen ziet liggen die anderen over het hoofd zien. Veel meer moet de verklaring worden gezocht in het feit dat China simpelweg geen baat heeft bij Europese onrust. China heeft behoefte heeft aan een stabiele –lees dure– euro. Allereerst omdat dit goed is voor de groeiende Chinese export naar de eurozone, maar anderzijds ook om de waarde van de Chinese beleggingen veilig te stellen.

Het land exporteert immers al jaren veel meer dan het importeert. De buitenlandse valuta die China daarmee verdient, pompt het direct weer terug, onder meer door Amerikaanse en Europese staatsobligaties aan te schaffen. Op die manier houdt China zijn munt, de yuan, kunstmatig laag om zo de eigen groei te bevorderen.

Dit echter tot groeiende ergernis van met name de VS. Dat land heeft nog altijd veel moeite om de eigen economie weer op de rails te krijgen. Een goedkope dollar kan daar een steentje aan bijdragen, omdat dit producten uit de VS voor de rest van de wereld goedkoper maakt. Naast de VS proberen ook Groot-Brittannië en Japan de waarde van de eigen munt uit exportoverwegingen onderuit te halen door de geldpersen te laten draaien en de rente tot bijna nul te verlagen. Het Chinese valutabeleid gooit echter roet in het eten. De ondergewaardeerde yuan maakt exporteren naar China moeilijk, maar erger nog: óók naar alle andere markten waar Chinese concurrenten actief zijn.

In de afgelopen maanden is de retoriek van de VS richting China op dit punt daarom aanzienlijk verscherpt en vorige maand dreigde het land zelfs met hogere invoerheffingen.

Daarmee komt de derde reden in beeld voor de plotselinge ‘onwikkelingshulp’ vanuit China. In de dreigende valutaoorlog zoekt het land via een charmeoffensief steun bij Europa op een strategisch moment; morgen staat er immers een topoverleg tussen China en de EU op het programma.

Europa doet er echter goed aan geen partij te kiezen in het oplaaiende conflict dat kan uitdraaien op een handelsoorlog of op zijn minst meer protectionisme. Daar is niemand bij gebaat. Europa niet, China niet en de VS al helemaal niet. Beter is een rol als mediator om de machtsblokken, die elkaar betichten van wat ze beide zelf doen, dichter bij elkaar te brengen.

Komt nog bij dat óók Europa er wijs aan doet de wisselkoersverhoudingen scherp in de gaten te houden. Het is goed dat de euro weer is hersteld na de recente Zuid-Europese schuldencrisis, maar een té dure euro kan het broze herstel in Europa fnuiken.