tussen die skaars-beblaarde

soetdorings staan, in droë aarde

maar lowergroen en blink van blad,

die wag-’n-bietjie langs die pad.

Wanneer ek naderkom dan sien

ek dorings krom en reg;

‘k sien takke inmekaar gedraai

en deurmekaar gevleg.

En wil ek in die blare gryp

of aan die takke breek,

dan tas ek in ’n doringnes

wat vreeslik haak en steek.

Bo al u donker bome, o Heer,

groei my ’n enk’le reusboom uit

dit is die wag-’n-bietjie-bos

van u besluit.

Van ver so skoon, so groen, so blink…

maar hoe verward

wanneer ek dieper kyk en dink

as wat ’n sondaar pas.

En steek ek dan my hande uit

na u besluit,

dan gryp ek in die dorings vas.

Totius (pseudoniem voor Jacob Daniël du Toit), 1877-1953

In 1920 raakte Totius in één jaar tijd een zoontje kwijt aan hersenvliesontsteking en een dochtertje toen zij door de bliksem werd getroffen. Dit verdriet verwerkte hij in ”Passieblomme”, waaruit ook dit gedicht komt.