Anti-Israëlgevoelens, betoogt Lody van de Kamp, worden ten onrechte „regelmatig omgezet in een negatief gevoel richting de lokale Joodse gemeenschap.” Antisemitisme dus. Het CIDI „heeft zijn sporen ontegenzeggelijk verdiend” in het bestrijden daarvan, maar „is ook mede de oorzaak van het gebrek aan onderscheid tussen anti-Israëlgevoelens en antisemitisme” omdat het opkomt voor Israël. Als een ander die bestrijding ter hand neemt, verdwijnt de verwarring en daarmee het antisemitisme, meent Van de Kamp.

Kortom: de oorzaak van dat antisemitisme ligt volgens Van de Kamp niet alleen bij de buitenwereld, maar ook bij de Joden zelf. Of bij Israël. En het CIDI. Eigen schuld. Maar zoals Abel Herzberg en Jean Paul Sartre zeiden: Antisemitisme is een beschavingsprobleem van niet-Joden. Het is honderden jaren ouder dan de staat Israël en komt zelfs voor in landen waar geen Joden wonen.

In Frankrijk, Duitsland en Engeland, waar –zoals Van de Kamp wil– Joodse organisaties zonder Israëldoel het antisemitisme bestrijden, is de situatie niet beter maar slechter. Juist omdat het CIDI zich met Israël én antisemitisme bezighoudt, kan het antisemitisme onderscheiden van anti-Israëluitingen en alleen echt antisemitisme aanpakken. Dat is belangrijk, want hoe vaker kansloze aangiftes worden gedaan, hoe botter dat wapen wordt.

Antisemitisme kan niet meer geïsoleerd behandeld worden nu Israël het nieuwe alibi wordt voor antisemitische uitingen. Daarin nemen de zogenaamde misdaden van de Joodse staat de plaats in van nazistische rassentheorieën. Israël en de Joden worden uitgemaakt voor de nieuwe nazi’s, of men zegt: „Adolf had gelijk, Joden zijn slecht. Had hij zijn werk maar afgemaakt.” Dat is puur antisemitisme. Het CIDI pakt het aan met juridische en educatieve middelen.

Dachten de hangjongeren die voor de camera Van de Kamp de Hitlergroet brachten soms dat hij Ronny Naftaniel van het „pro-Israëlische” CIDI was? Of scholden ze hem uit omdat hij er als een orthodoxe Jood uitziet? In dat geval moet Van de Kamp volgens zijn eigen redenering een spijkerbroek gaan dragen en zijn keppel thuislaten, om geen antisemitisme uit te lokken.

Dat zou toegeven aan straat­terreur zijn. Van de Kamp mag eruitzien zoals hij dat wil: in Nederland hoort iedereen de ander te respecteren. Ook als hij er anders uitziet. Ook als hij achter Israël staat.

Het scherpe onderscheid dat Van de Kamp maakt tussen achter Israël staan en Jood-zijn geldt niet voor de grote meerderheid van de Nederlandse Joden, inclusief Van de Kamp. Maar dat doet helemaal niet terzake. Als Van de Kamp op straat wordt beledigd, vragen zijn belagers heus niet eerst hoe hij over Netanyahu denkt. Hij is dan een slachtoffer zonder schuld. Dat is het kenmerk van antisemitisme.

Ook als CIDI naar Timboektoe zou verhuizen of Hamas zou gaan ondersteunen, zou het antisemitisme niet afnemen. Anti­semitisme steekt hardnekkig in steeds nieuwe gedaantes de kop op. Om het te bestrijden zijn velen nodig en het maakt niet uit of die bestrijders achter Israël staan en of ze Jood zijn of christen.

De auteur is antisemitismeonderzoeker bij het Centrum Informatie en Documentatie Israel (CIDI).