Toch werd ook in die tijd al aan afvalscheiding gedaan. Het glas werd evenals papier apart gehouden. Het papier werd ingezameld voor goede doelen, veelal de zending.

Inmiddels zijn de principes van afvalscheiding verder doorgevoerd. Bij de supermarkt kun je glas kwijt: bruin, groen en wit glas hebben een eigen opening. Mijn zoontje van vier sorteert al mee.

In de supermarkt staan tonnen voor afgedankte batterijen en ook frituurvet kan daar, mits goed verpakt, worden ingeleverd. Voor de deur staan een blauwe kliko voor het papier, een groene voor groente en fruitafval en een grijze voor de rest.

Dat werkt prima. In het aanrechtkastje staat de afvalbak met daarin een kleine bak voor groenafval en een grote voor de rest. Het logistieke systeem is erop ingericht.

Sinds vorig jaar worden we ook geacht plastic apart te houden. Uiteraard een goede gedachte.

Hier en daar valt echter ook gemopper te ontwaren. Wat is er aan de hand? Het logistieke systeem blijkt niet te voorzien in het opslaan van plastic, niet binnen en niet buiten. Nu hebben wij een extra afvalemmertje in het aanrechtkastje geplaatst. De zakken met plastic worden opgeslagen in de schuur, waar ze altijd in de weg blijken te staan. Niet handig allemaal.

Een bijkomend nadeel is dat het ook voor de kinderen ingewikkeld wordt om de principes van afvalscheiding juist toe te passen. Ik betrap me erop dat ik regelmatig appelschillen bij het restafval moet weghalen, papier bij het gft en chipszakken bij het plastic. Niet erg fris. Afvalscheiding lijkt haar grens bereikt te hebben.

De afgelopen vakantie waren we een paar weken te gast op een camping in Oostenrijk. Zeker met kleine kinderen om je heen is vakantie ook gewoon leven. Het huishouden, eten koken enzovoorts kost zo mogelijk nog meer tijd dan thuis. De kinderen vermaken zich opperbest.

Een van de dingen die me zijn opgevallen is de grote hoeveelheid afval die we produceren. Om de andere dag wordt een volle vuilniszak weggebracht. We zijn niet de enigen. In de schuur van de campingbaas kan ook afvalscheiding worden toegepast. Er staan verschillende kliko’s en dozen om plastic, glas (vooral bier- en wijnflessen), overtollig brood, blik, groente- en fruitafval, papier en restafval te dumpen. We doen ons best om ook hier de afvalscheiding zo goed mogelijk toe te passen. Voor de meeste campinggasten is dit echter een brug te ver. De grote vuilniszak verdwijnt in de container die achter de kliko’s staat.

’s Avonds, als de rust is weergekeerd, zo om een uur of twaalf, is de schuur dicht. Onder de deur komt een streepje licht door. Eén keer kan ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en neem een kijkje achter de deur. Ik staar in de hulpeloze blik van de campingbaas. Hij heeft een paar plastic handschoenen aan. Eén voor één worden de vuilniszakken geopend, waarna het afval alsnog wordt gesorteerd.

Ondanks dat we ons best gedaan hebben, voel ik me toch beschaamd. Blijkbaar wordt er in Oostenrijk meer tucht geoefend op de praktijk van afvalscheiding dan in Nederland.

De rest van de vakantie zorgen we ervoor dat de campingbaas aan ons afval geen werk meer heeft. Eenmaal weer thuis wordt er niet meer gemopperd.

De auteur is onderzoeker bij het LEI, een onderzoeks­instituut dat deel uitmaakt van Wageningen Universiteit en Researchcentrum. Hij schrijft deze bijdrage op persoonlijke titel. Reageren aan scribent? nietbijbroodalleen@refdag.nl