Pakistaanse christenen klagen over de lauwheid waarmee de kerk wereldwijd momenteel toekijkt hoe hun broeders en zusters in de overstroomde gebieden buiten de boot vallen als het gaat om hulpverlening.

Laks en nalatig noemt Nasir Saeed de houding van christenen wereldwijd als het gaat om noodhulp aan hun broeders en zusters in de door watersnood getroffen gebieden in Pakistan. Saeed, directeur van Claas, een Britse organisatie die zich inzet voor de belangen van christenen in het islamitische Pakistan, denkt dat christenen op dit punt nog wel wat van moslims kunnen leren. Tal van moslimorganisaties zijn nu immers actief om de nood onder de moslimbevolking te leningen. Zulke organisaties beschikken vanouds over uitstekende distributiekanalen en weten ook precies wie moslim is en wie niet, dus aan discriminatie valt niet te ontkomen.”

Hij geeft wel toe dat de capaciteit van de kerk in Pakistan aanzienlijk kleiner is dan van die van moslims, zodat hulp sowieso lastiger is te geven.

Saeed schat dat „duizenden” christenen getroffen zijn door de watersnood (het land telt op een moslimpopulatie van 170 miljoen zo’n 4 miljoen christenen). Overigens leven de meeste christenen in de Punjab, een gebied dat ook zwaar is getroffen door de overstromingen.

De christelijke minderheid heeft het altijd al moeilijk als gediscrimineerde en arme bevolkingsgroep, en dat is geen goede startpositie nu ze volledig afhankelijk is van noodhulp. 
Sajid Ishaq, directeur van ILAP, een hulporganisatie die nadrukkelijk minderheden als doelgroep op zijn programma heeft, heeft zich deze week al bij de minister van Minderheden beklaagd over de eenzijdige aandacht van veel hulporganisaties. Hij heeft er bij hem op aangedrongen de hulp eerlijk te verdelen. „De internationale hulpverleners hebben het wel over ”humanitaire hulp”, dus hulp die niet kijkt naar religie of etniciteit, maar ze beseffen te weinig dat daar in Pakistan, en zeker op lokaal niveau maar weinig van terechtkomt. Dorpelingen kennen elkaar en weten dus drommels goed wie wel of geen christen is.”

Ishaq wijst erop dat niet alleen christenen als minderheid te lijden hebben onder discriminatie. „Ook hindoes, sikhs, sjiitische moslims ervaren dat.”

Aanvragen voor hulpgelden door minderheden worden doorgaans afgewezen, weet hij uit ervaring. „Alle plaatselijke hulporganisaties hebben hun mannetjes aan de top van het bestuur en discrimineren erbij het toewijzen van hulp op los.”

De sterk maatschappelijke uitstraling van de islam –het is geen religie voor enkel in de privé­sfeer– maakt het extra zwaar voor een minderheid als de christelijke. Zo fungeert de moskee nu in veel gebieden als vluchtplek voor ontheemden, maar christenen zonder huis zullen zich daar niet gauw naartoe begeven.

De oplossing is voor Nasir Saeed zonneklaar: christenen wereldwijd moeten meer verantwoordelijkheid nemen als het gaat om hulp aan hun broeders en zusters daar. „Het kan toch niet zo zijn dat die het als gevolg van nalatigheid of ongeïnteresseerdheid van westerse christenen nu extra zwaar te verduren hebben?”

Hij voegt eraan toe dat die aandacht geen zaak van korte termijn zal zijn. „Dat is de ramp zelf ook niet; tientallen jaren zullen nodig zijn om deze ellende te boven te komen.”