Het gedicht ”De hand van mijn vader” van Armand van Assche laat zien hoe de auteur in het kindperspectief is gekropen en tegelijkertijd zijn volwassen taalgereedschap gebruikt: ”Aan de buitenkant/ is de hand van mijn vader/ een polderland/ met riet en pluimgras/ blauw gezwollen beken/ en hier en daar/ verstrooid/ wat zonnebloemen./ Aan de binnenkant/ is de hand van mijn vader/ een stafkaart/ met snelwegen/ en wandelpaden./ Ik vind er altijd/ de weg op/ naar huis.”

De wereld is groot. En ook deze gedichten over de wereld, voor kinderen op de wereld, zijn groot. Ze gaan over dieren en mensen, over vrede en oorlog, over dood en leven.

Bij dit laatste thema horen een paar gedichten, of liever: woorden uit gedichten, die wellicht niet helemaal aansluiten bij een christelijke levensovertuiging. In een gedicht van Hans Dorrestijn, getiteld ”Brussel-Noord”, vertelt een kind hoe hij de trein met zijn gillende ouders ziet wegrijden en hij weet dat zijn broertje thuis dood ligt. Ik schrok even, van zowel het feit als het woord, maar zou een kind in zo’n situatie op zoek gaan naar het mooie woord, het verbloemende woord? ”Tikken tegen de maan” is eerlijk, puur, echt.

Tikken tegen de maan, Joke van Leeuwen (samenstelling); uitg. Ons Erfdeel, Rekkem, 2010; ISBN 978 90 797 0504 7; 112 blz.; € 19,50.