We hebben de auto nog niet neergezet of er komt een busje aanrijden met een aanhanger erachter waarop een grote mand staat. Zo’n mand heeft vijf compartimenten. In de middelste staat de piloot. Links en rechts zijn twee vakken waar elk drie mensen in gaan. Zo is het gewicht evenredig verdeeld en kan iedereen aan de rand staan. Inmiddels zijn de andere luchtreizigers ook gearriveerd. Het eerste wat we doen is samen de ballon uitrollen. De mannen van de ballonmaatschappij geven aanwijzingen. Willem en ik mogen een touw vasthouden waarmee we de ballon een eindje openhouden. Er word een grote ventilator geplaatst. Branders worden ontstoken. Mijn kleinzoon, die mag kijken, zet het op een lopen. Mijn dochter tilt hem op en terwijl hij de handen tegen de oren drukt kijkt hij verbijsterd naar opa en ome Willem. Die zijn gek. Langzaam vult de ballon zich en hij wordt dikker en dikker. De mand ligt intussen op zijn zij. Wij, de passagiers, klimmen erin. De ballon komt van de grond. We gaan nog niet de lucht in, want de mand zit vast aan de trekhaak van de bus. De mand wordt rechtgetrokken. Overal hangen lussen zodat je je kunt vasthouden. De spanning onder de uitzwaaiers neemt toe. Op mijn website in het archief zit een prachtige foto van mijn kleinzoontje die de ballon nazwaait. Poing, de ballon komt los van de trekhaak. Verrassend snel schiet hij de hoogte in. Ik zie mijn vrouw Nelie zwaaien tot ze een klein poppetje geworden is. Ze loopt naar de auto, want de chauffeurs moeten de ballon met de auto volgen. Willem en ik slaan de handen tegen elkaar. We are airborn!