Een tochtje in een luchtballon, een reeds lang door mij gekoesterde wens, zal als de weersomstandigheden het toe laten dan en dan plaats vinden. Ik spring, geheel bijpassend, een gat in de lucht. Jaren geleden was ik bijna met een ballontocht mee geweest. Toen ik het boekje ”de omgekeerde wereld” geschreven had werd ik gebeld door een school. Zij hadden de kinderen van een uitgeprocedeerd asielzoekersgezin in de klas. De school wilde de kinderen graag nog iets leuks bieden voor ze zouden vertrekken. De kinderen hadden op school het boek gelezen en de grote wens was een ballontocht met de schrijver van het boek erbij. Of ik daar zin in had? Nou, natuurlijk wel.

Helaas was dat toen niet door gegaan omdat het onweerde. Tja, en dan is het te gevaarlijk. Ook ik heb gemerkt dat een ballontocht een ongewis cadeautje is. Maar liefst vier keer wordt de zaak op het laatste moment afgeblazen. Maar de vijfde keer is het raak. En gelukkig ga ik niet alleen. Niet dat ik bang ben, maar zoiets wil ik gewoon graag samen beleven.

Eerst had ik mijn vrouw gevraagd, maar die heeft een zwakke rug en dacht dat een ballontocht wel eens aanleiding zou kunnen zijn voor de volgende reeks fysiotherapie. Ik heb drie zonen, en als ik die alle drie mee wil nemen wordt het wel een erg duur cadeautje. Ik heb ook een dochter, maar die wilde niet mee al kreeg ze duizend euro toe. Dus toch maar eens voorzichtig polsen bij de zonen. De oudste woont in Engeland, die valt af omdat je pas vlak van te voren te horen krijgt of het door gaat. Rutger is de volgende. Hij trekt zijn neus op, vindt het maar niks. Blijft over Willem. Die wil maar al te graag.

Nou, da’s geregeld. De hele middag kijken we op internet naar de buienradar maar er is geen wolkje aan de lucht. Het gaat door. Of zoals we in Friesland zeggen. It sil heve! It giet oan!