De Casa Mila is een appartementencomplex in een heel bizarre vorm. Alle muren golven, en de schoorstenen op het dak hebben de vorm van ridders. De balkonnetjes zijn van sierlijk gekruld siersmeedwerk. In de volksmond heet het gebouw La Pedrera, wat ”de steengroeve” betekent. Er is nog een appartement helemaal ingericht in de stijl van wat in 1910 modern was. Dit gebouw wil ik ook een rol in het verhaal geven. Maar hoe, dat is me nog niet duidelijk. Ik vergelijk het schrijven van een boek wel eens met het koken van soep. Je begint met een lege pan. Je kookt er water in en begint daar van alles in te stoppen. Groente, vermicelli, gehaktballetjes, peper en zout. Zo werkt het bij een boek ook min of meer. Je begint met een leeg idee. De stad Barcelona. Daar stop je een ontvoering in. Je doet er wat misdadigers, wat losgeld, wat bekende gebouwen bij en je puzzelt net zo lang tot er een smakelijk verhaal ontstaan is. ’s Avonds in bed begin ik er al wat over na te denken. Maar er komt nog niet erg veel.

Ik zucht en pak mijn dwarsligger van het nachtkastje. Een dwarsligger is een klein boek dat op heel dun papier gedrukt is. Hij is lekker licht, en omdat we alleen handbagage mochten meenemen, was dat een voordeel. Mijn vrouw vindt de dwarsligger helemaal geweldig. Dat komt omdat ze als ze in bed ligt te lezen zelf een dwarsligger is. Dat wil zeggen: ze ligt op haar zij. Ik lig altijd op mijn rug te lezen. Dat houdt in dat je de bladzijde van beneden naar boven moet omslaan. De blaadjes zijn erg dun, dus voor je er op verdacht bent sla je er twee om, en als je de gelezen pagina’s even loslaat valt meteen je boek dicht. Afgezien daarvan is de dwarsligger prima. Vreemd genoeg tellen bij de paginanummering de bladzijden dubbel, zodat je het idee hebt dat je het boek in een razend tempo aan het lezen bent. Als we ons hoofdstuk uit hebben knippen we het licht uit. Morgen moeten we vroeg op voor de terugreis.