Ik heb al heel wat kerken bekeken, en tot nu toe stonden de St. Pieter in Rome en de kerk van de kruisridders in la Valetta op Malta bovenaan. Maar de Sagrada Familia staat te trappelen om hen voorbij te streven. Dat is bijzonder, zeker als je bedenkt dat de kerk nog lang niet af is. Rond 1880 is met de bouw gestart. De leiding berustte bij Antoni Gaudi. Hij ontwierp een revolutionair pand. Tot aan zijn dood bouwde hij er fanatiek aan door. Op het laatst wilde hij geen salaris meer en sliep hij in de kerk. Maar hij overleed vrij plotseling.

Zonder Gaudí zaten de bouwlieden met de handen in het haar, zeker toen in de burgeroorlog ook nog eens de bouwtekeningen en de gipsmodellen verloren gingen. Pas de laatste jaren wordt er weer op volle kracht gebouwd en de verwachting is dat de kerk rond 2025 klaar zal zijn. Het gebouw zal dan nog veel hoger zijn dan het nu is, want de grote centrale toren moet er nog op. Daarop zal een lichtend kruis geplaatst worden dat ’s nachts op een groot deel van de Middellandse Zee te zien zal zijn.

Als je in Barcelona bent, is een bezoek aan de Sagrada Familia eigenlijk vanzelfsprekend. Dus verlaten we het hostel om ons aan te sluiten bij de lange rij voor de kassa. Wat een mensen! Maar een stuk of zes kassa’s zorgen ervoor dat je toch in no time binnen bent. In de gids heb ik gezien dat je boven in de torens kunt komen. Dat lijkt me geweldig. Op de foto’s zie je een akelig smal bruggetje tussen de twee middelste torens. Ook de wenteltrappen zijn een avontuur op zich. De stijl in het midden ontbreekt, zodat je als je een beetje opzij buigt, in een soort tientallen meters diep slakkenhuis kijkt.

Binnen verwijst een bord inderdaad naar de torens. Er blijkt zelfs een lift te zijn. Handenwrijvend loop ik ernaartoe. Maar dan volgt bittere teleurstelling. Naast de achterste mensen in de rij staat een bordje. Wachttijd vanaf hier twee uur. Tja, daar heb ik geen zin in. Zou ik niet op een andere manier boven kunnen komen?