Ze werkt in de kuikenbroederij van haar familie en zegt al vijf weken op haar tenen te lopen. Al drie weken zijn er geen broedeieren meer en de zaak is bijna leeg gedraaid. En dwars door haar tranen heen zie je de woede in haar ogen, wanneer ze zegt: „Wij moeten zoveel, maar de gemeente houdt zich nergens aan.”

Haar bedrijf ligt in de 3-kilometerzone rondom de door vogelpest besmette kalkoenboerderij in Ospel. Gisteren kreeg ze bezoek van de RVV. „Mijn opa is met dit bedrijf begonnen. Daarna ging het naar mijn vader en zijn broer. Ik ben de derde generatie in ons bedrijf. Vijftien vermeerderingsbedrijven zijn van ons afhankelijk. We hebben twintig man in dienst. Een van mijn werknemers, die al 39 jaar bij ons werkt, vroeg me met tranen in de ogen of hij nog in de VUT kan, wanneer hij de WW in moet.” Maar daar is het Josee Moonen niet om te doen: ze maakt zich kwaad over de laksheid van de overheid.

„Vorige week zaterdag bracht ik mijn zoon naar Weert, waar hij ging zwemmen bij de IJzeren Man. Ik ging even wat wandelen en zag daar op de kinderboerderij twee kippen buiten de omheining loslopen. En in de vijver zwemmen eenden en ganzen. Dat ergert me mateloos. Niet veel later kom ik in Eindhoven en rijd daar langs de Piazza naar een parkeergarage. Lopen daar losse kippen langs de drukke weg.”

„Wij moeten ontsmetten en intussen wijst iedereen naar ons, zo van die met hun biobedrijven, alsof we zelf schuld hebben. Maar als je dan ziet dat elders kippen gewoon los rond lopen, dat gevaar is honderd keer groter dan bij ons. Wij weten wat een klein strontje van een kip onder een schoenzool teweeg kan brengen, wij ontsmetten die, trekken steeds schone kleren aan, spannen linten rondom het bedrijf, maar buiten onze bedrijven kan blijkbaar alles. Wij doen alle moeite om de vogelpest buiten ons bedrijf te houden, en de gemeente gooit er met de pet naar.”

Ze vindt dat gemeenten niet goed hebben toegezien op loslopende kippen. Ze is bezig met het schrijven van boze brieven naar de gemeenten Eindhoven en Weert, een aanklacht tegen de laksheid en onverschilligheid, die deze gemeenten in haar ogen ten toon hebben gespreid. „Op onze bedrijven mag niemand meer komen. Zelfs mijn schoonzusje moet ik bellen. We mogen elkaar niet meer bezoeken. Weet je, hoeveel mensen er intussen door kinderboerijen marcheren en waar die vervolgens allemaal heen gaan? Daar heeft geen gemeente bij stilgestaan!”