De afgelopen dagen doken ze eindelijk op in de westerse media. Foto’s van Israëlische militairen die door een woedende menigte op een van de schepen van de Gazavloot worden aan­gevallen. Beelden van een soldaat die met een bebloed hoofd huilend een trap afloopt en van een commando die hulpeloos op de grond ligt, terwijl een activist hem met een mes bedreigt.

Het duurde wel erg lang voor de andere kant van het drama voor de kust van Gaza tot de wereld doordrong. En nog steeds is het de vraag of getuigenissen en foto’s die het voor Israël opnemen de negatieve beeldvorming daadwerkelijk kunnen beïnvloeden. Want beelden kunnen tenslotte worden gemanipuleerd, luidt dan het verweer tegen het –overduidelijke– bewijsmateriaal.

De internationale gemeenschap schoot vorige week voor de zoveelste keer in de over­bekende anti-Israëlreflex. Israël werd afgeschilderd als de grote agressor, die illegaal Palestijns gebied bezet houdt. Dat bezette gebied wordt ook nog eens geïsoleerd, en wie het waagt door die blokkade heen te breken met goed­bedoelde humanitaire initiatieven, wordt met buitensporig geweld geconfronteerd.

Toegegeven, Israël isoleert de Gazastrook inderdaad. Niet geheel, overigens, want dagelijks passeren vele vrachtwagen­ladingen de grens tussen Israël en Gaza. Vol met etenswaren en andere eerste levensbehoeften. Maar er is zeker geen vrij verkeer tussen beide gebieden. Dat is ook niet zonder reden. In de Gazastrook is een regime aan de macht dat openlijk op de vernietiging van de Joodse staat uit is. Lees het handvest van Hamas: „Israël zal net zolang bestaan tot de islam het zal hebben vernietigd, net zoals het anderen voordien heeft vernietigd.” De afgelopen jaren hebben Hamasstrijders uit alle macht geprobeerd dit beginsel in de praktijk te brengen.

Bovendien houdt Hamas al bijna vier jaar de Israëlische militair Gilad Shalit gevangen. Zijn vrijlating zou een versoepeling van de blokkade sneller dichterbij brengen dan het sturen van schepen die de confrontatie met de Israëlische marine proberen aan te gaan.

Intussen dringt zich wel de vraag op hoelang Israël de maritieme blokkade van de Gaza­strook nog vol kan houden. Hoewel Jeruzalem altijd de veiligheid van de Joodse staat laat prevaleren, is ook Israël niet ongevoelig voor internationale druk. En die is er momenteel – in ruime mate. Niet in de laatste plaats van de Verenigde Staten, die op een internationaal onderzoek naar de gebeurtenissen van vorige week aandringen.

Los van de internationale diplo­matieke druk is het de vraag hoe de nasleep van de confrontatie tussen Israël en de activisten van de Gazavloot zal verlopen. De Turkse premier Erdogan, die comfortabel meelift op het opgeroepen anti-Israëlsentiment in zijn land, heeft al laten doorschemeren dat hij overweegt zelf op een van de actieschepen mee te varen. Aartsvijand Iran beweert dat het eind deze week twee boten richting Gaza stuurt. De Iraanse Revolutionaire Garde bood met graagte aan beide vaartuigen met alle mogelijke middelen te beschermen.

Israël liet zich op zijn beurt ook niet onbetuigd. Elk schip dat de territoriale wateren van Israël schendt, wordt tot zinken gebracht, verklaarde de Israëlische legerleiding gisteren in een felle reactie op de Turkse en de Iraanse plannen.

Het is te hopen dat Teheran en Ankara hun verantwoordelijkheid verstaan. Want een militaire confrontatie tussen Israël en een NAVO-lidstaat of een radicaal­islamitisch regime zal in beide gevallen zeer ernstige gevolgen hebben. En zeker niet alleen voor het Midden-Oosten.