Het oordeel of iemand geloofwaardig de ChristenUnie kan vertegenwoordigen ligt bij de selectiecommissie voor de kandidatenlijst die de partij heeft ingesteld. Het is aan deze commissie om bij min of meer gelijkwaardige kandidaten A en B uit te maken of mevrouw A het wel wordt en meneer B niet. Prima, de uitkomst hoeft niet op straat te liggen. Dat mág ook niet.

Maar het lijkt me dat je als lijsttrekker van de partij wel een goede inschatting kunt maken als persoon C zijn of haar opwachting maakt. Persoon C geeft met een persoon van hetzelfde geslacht het huwelijkse samenleven vorm. Hier gaat het over een openlijke wijze van leven waarover de partij een duidelijk standpunt inneemt. Namelijk dat het huwelijk een verbintenis is tussen man en vrouw en dat dit huwelijk de plaats is voor seksuele omgang.

Maar nee, als het gaat over deze concrete toepassing van Bijbelse kaders moet de leider zijn mond houden. Vanwaar deze voorzichtigheid? Of –wat is het eigenlijk?– misschien beter gezegd: vanwaar deze verwarring?

Kan de genoemde commissie soms de Bijbelse kaders aanpassen waarover beslist is op een partijbijeenkomst? De voorzitter van Contrario suggereert dit als hij stelt dat „een homo met een relatie wel degelijk een politieke functie kan bekleden bij de ChristenUnie.” Of hanteert de commissie een afvink­lijstje waarmee twee voor het oog gelijkwaardige personen met een homoseksuele relatie toch verschillend uit de bus komen? Het is toch vooraf al duidelijk dat zij beiden de ChristenUnie niet op geloofwaardige wijze kunnen vertegenwoordigen?

Naar twee kanten toe vind ik deze opstelling beneden de christelijke maat. Enerzijds, waarom iemand de moeite laten nemen te solliciteren terwijl de uitkomst bij voorbaat al vaststaat? Anderzijds, waarom laat je als partij de uitkomst van een partijdiscussie zo vaag zijn dat zelfs de lijsttrekker erover struikelt? En als hij dit niet zo ervaart, dan toch wel potentiële CU-stemmers. Zij hebben de discussie gevolgd en verwachten dat de ChristenUnie haar Bijbelse principes op dit punt doorvertaalt naar de praktijk. Nu blijkt er om deze doorvertaling een waas van onduidelijkheid te hangen. Dit tast de geloofwaardigheid van de partij aan.

Ik schat zo in dat de gekozen handelwijze voor een groot deel bepaald is door het explosieve klimaat waarin in Nederland over homoseksualiteit gesproken wordt. Voorzichtigheid is goed, maar moet ook duidelijke en genormeerde grenzen kennen.

Het moet niet zo zijn dat de ChristenUnie op twee gedachten hinkt: én het Bijbels huwelijk te willen uitdragen én een homoseksuele relatie als geaccepteerde leefwijze te omarmen. Tijdens een andere plechtige bijeenkomstklonk een keer de indringende oproep: „Kiest u heden wie u dienen zult.” Doe dat, ChristenUnie, anders zal genoemde omarming u op den duur dood knuffelen.

De auteur is hervormd predikant te Zijderveld.