Wanneer uitsluitend wordt gekeken naar het grote aantal volgers, kan het debat via de pc een succes worden genoemd. Organisatoren stelden na afloop vast dat het debat op dat moment het meest betwitterde onderwerp in de hele wereld was. Maar daarmee is ook alles in positieve zin gezegd.

Technisch gezien waren er grote problemen. De internetverbindingen waren traag. Mogelijk vanwege het grote aantal bezoekers liep de server vast. D66-leider Pechtold merkte cynisch op dat de postduif sneller gaat dan het doorzenden van bijdragen aan het debat.

Dat was overigens niet de enige kritiek die politici hadden. De lijsttrekker van GroenLinks vergeleek de twittertsunami met een fruitmachine en Pechtold klaagde dat hij het gevoel had zeeziek te worden. De overvloed aan twitterberichten was niet te managen; deelnemende politici raakten het spoor bijster.

De organisator van het debat, RTL-coryfee Frits Wester, mag dan spreken van een „geweldig experiment”, veruit de meerderheid van de deelnemers spreekt van een „gigantische mislukking.”

Het is te hopen dat de gang van zaken een leer is voor een tweede keer. Nog beter: dat door deze ervaring een tweede keer niet meer zal komen. Want het is bepaald geen winst als het politieke debat in de toekomst via de pc gevoerd gaat worden.

Op Twitter moet de zender zijn boodschap stoppen in 140 tekens. Meer ruimte is er niet. Daarin schuilt een groot gevaar. Politieke plannen en standpunten vereisen zorgvuldigheid in het formuleren. Dat kan nooit in zo weinig lettertekens en spaties. Dan moet men zich beperken tot oneliners en gaat iedere nuance verloren.

Doet men dat toch, dan is het gevaar groot dat men al heel snel in het vaarwater terechtkomt van populistische taal, die het wel goed doet bij een deel van het volk maar zich kenmerkt door ongefundeerde schreeuwerigheid. Niet voor niets is het woord twitteren afgeleid van het Engelse woord voor kwetteren, het schetterende geluid dat mussen voortbrengen.

Politici moeten zich daarom niet lenen voor een twitterdebat. Ook al is twitteren een eigentijdse vorm van communiceren en trekt het mogelijk jongeren aan, in feite is het een voertuig dat met zware rupsbanden het politiek bedrijf verplat.

In verkiezingstijd zijn politici al geneigd ingewikkelde politieke vraagstukken te versimpelen om zo kiezers te interesseren en te trekken. Door deelname aan een twitterdebat worden ze daar nog eens extra toe verleid. Terwijl zij in hun achterhoofd weten dat de realiteit veel ingewikkelder is dan zij in hun tweets zeggen.

De kiezer zal achteraf constateren dat het gekwetter van de politici 
vol valse en misleidende tonen was; zeker als hij de opgeslagen tweets later nog eens vergelijkt met het optreden van politici in de Kamer. Zo kan deelname aan een modern debat op termijn politieke leiders nog veel last bezorgen.