Wantoestanden voorkomen. Dat was de afgelopen jaren hoofddoel van PVV-leider Wilders. Het schrikbeeld van de LPF stond hem scherp op het netvlies. Na het wegvallen van de leider, Fortuyn, ontaardde diens partij in een arena waar de een na de ander de macht probeerde te grijpen. De ruzies leidden in korte tijd tot het uiteenvallen van de regeringspartij.Wilders zou het allemaal anders doen. Sinds hij in 2004 uit de VVD stapte, leidde hij zijn nieuwe beweging met harde hand. Zijn fractieleden had hij met zorg gerekruteerd; de meesten kende hij al.

Ogenschijnlijk ging het goed. Niemand klapte uit de school; niemand betwistte zijn leiderschap. Oké, Kamerlid Brinkman ging in de fout door in een dronken bui een barkeeper van Nieuwspoort te lijf te gaan, maar dat brandje was snel geblust. Brinkman zou gaan werken aan zijn drankprobleem. Dat hij later bij de politie werd aangegeven wegens bedreiging van een aannemer was heel vervelend, maar overkomelijk.

Ondertussen werkte Wilders de afgelopen jaren stug door aan de uitbouw van zijn beweging. Voorzichtig, dat wel. Om de eenheid te kunnen bewaren, deed hij bij de gemeenteraadsverkiezingen slechts in Almere en Den Haag mee en zette daar vertrouwelingen aan het roer.

Iedere zaterdag besteedde hij aan het opleiden van nieuw potentieel. Toch ging het fout. Van Hemert en Markuszower trokken zich om uiteenlopende redenen terug van de kieslijst. En nu is Brinkman opnieuw in het nieuws. Openlijk zaagt hij aan de stoelpoten van de onbetwiste leider, Wilders.

LPF-toestanden bij de PVV. De geschiedenis leert dat zoiets vrijwel onvermijdelijk is. Bijna iedere nieuwe partij maakt zulke kinderziektes door – zie ook de PvdD. Maar anders dan de LPF zal de PVV het wel overleven. De leider leeft immers nog. De winst in de peilingen verdampt echter steeds meer. Als kiezers ergens een hekel aan hebben, zijn het LPF-toestanden.