Het zal wellicht veel RD-lezers zijn ontgaan, maar honderdduizenden in ons land waren de afgelopen maanden intensief betrokken bij de vraag welke jonge zanger of zangeres de strijd zou winnen om de eerste plaats. Meer dan de dreigende oorlog in Irak of de politieke verwikkelingen in Den Haag hield die grote vraag hen bezig. Tijdens de finale, begin maart, keken bijna 5 miljoen mensen naar het betreffende tv-programma.Deze week treden Nederlands nieuwe helden op in de Rotterdamse Ahoy. Onder grote belangstelling uiteraard. Alle concerten waren in een halve dag uitverkocht. Het jonge en overwegend vrouwelijke publiek ging gisteravond helemaal uit z’n bol, zoals dat tegenwoordig heet. De EHBO, die gelukkig aanwezig was, had z’n handen vol aan de opvang van meisjes die door de drukte en de emoties onwel geworden waren.

Niet ten onrechte wordt dit spektakel gepresenteerd onder de naam Idols, een woord dat oorspronkelijk afgod en afgodsbeeld betekent. Want daar komt het wel op neer.

De winnaar, de 16-jarige Jamai uit Schoonhoven, moest een paar dagen onderduiken omdat er drommen fans voor de deur stonden. Inmiddels is dat wat minder en is hij weer gewoon thuis. Interessant voor roddel- en jongerenbladen is ook dat hij verliefd geworden is op een van de afgevallen kandidaten.

Er zijn thans t-shirts te koop van de idols, video’s, mokken, hoesjes voor mobieltjes, verjaardagskalenders en een magazine. Dat gevoegd bij de ontelbare sms-jes die verstuurd zijn om een voorkeur uit te spreken, vormt de commerciële basis van deze rage. Jongeren hebben veel meer te besteden dan vroeger. In de amusementswereld wordt daar handig op ingespeeld.

Belangrijker dan het commerciële aspect is uiteraard het principiële. Het mag dan zijn dat we in onze tijd geen afgoden meer kennen zoals die in primitieve culturen voorkomen, dat neemt niet weg dat ook wat dat betreft de Tien Geboden nog steeds actueel zijn.

In de wereld van sport en amusement worden op grote schaal afgoden geproduceerd en achterna gelopen. Honderdduizenden, ja miljoenen mensen steken daar veel tijd en geld in. Tijd en geld die een betere zaak waard zijn.

Nu zou het verkeerd zijn om, als het gaat om afgoderij, alleen te kijken naar sporthelden, filmsterren en muziekidolen. Er is immers veel meer. Mensen kunnen ook van hun zaak, hun auto of zelfs van hun kinderen afgoden maken. Niet voor niets hanteerden de opstellers van de Heidelbergse Catechismus een zeer brede definitie van afgoderij. Afgoderij is alles waarop de mens zijn vertrouwen stelt, in plaats van de enige ware God.

Maar dat neemt niet weg dat dit verschijnsel, het achternalopen en bewonderen van idolen, zich met name voordoet in de sport- en amusementssector. Die leent zich daar kennelijk goed voor. Wezenlijke vragen zijn daar niet aan de orde en daarom verliezen mensen zich in triviale zaken.

Met name jongeren zijn daar ontvankelijk voor. Dat geldt helaas ook voor reformatorische jongeren. Dat is een reden te meer om hen niet los te laten in deze voze amusementscultuur, die zich vooral via de tv manifesteert.